Na de totstandkoming van de overeenkomst reisde Lüderitz zelf af naar het gebied. De zuidwestkust was toen nog, op Walvis Bay na, volledig in het bezit van de Nama. Met de komst van Lüderitz kwam daar een einde aan. Hij verwierf naast de bezittingen die Vogelsang al voor hem aangekocht had, enorme stukken land en noemde het Lüderitzland, het land van Lüderitz. Nu konden Engelsen en Duitsers historisch gezien toch al niet zo goed met elkaar overweg en de Britten zagen de ontwikkelingen langs de kust dan ook met lede ogen aan. Ze besloten Lüderitzland te annexeren, maar Lüderitz vroeg en kreeg bescherming van het Duitse leger. Lüderitzland werd omgedoopt en kreeg de naam Deutsch-Südwestafrika.

Als gevolg van diverse overeenkomsten werden aan Engeland koloniën in Oost-Afrika toegewezen waaronder Zanzibar en Tanzania. De Britten verdwenen uit zuidelijk Afrika, met uitzondering van de Caprivistrip, deze was voor hen van strategisch belang. Vanaf 1884 tot aan de Eerste Wereldoorlog was Duitsland de officiële koloniale overheerser van het toenmalige Zuidwest-Afrika. Gedurende deze periode werden er bloedige gevechten gevoerd met zowel de Nama als de Herero. In 1904 begonnen de Duitsers een offensief tegen de Herero. Met het neerslaan van de opstand van de Nama, werd het laatste verzet de kop ingedrukt. De overlevenden van de strijd werden gedwongen te werken voor hun koloniale meesters. Kijk ook bij: Volkeren van Namibië en Botswana.