Namibië probeerde zich al aan het begin van de 20e eeuw los te maken van de onderdrukking door Duitsers en Britten, maar er zat totaal geen structuur in de hun pogingen om zelfstandig te worden. In het oog van 'de beschaafde wereld' was het zelfs uitgesloten dat er ooit sprake zou kunnen zijn van enige vorm van zelfstandigheid. Dat werd onderstreept door de Volkenbond (de voorloper van de VN) die in 1920 besloot om het land onder toezicht van Zuid-Afrika te plaatsen.

Zuid-Afrika reageerde op dat mandaat door in 1946 Namibië aan te wijzen als vijfde provincie. Ze hadden daar toestemming voor nodig van de VN, maar die wees die gedachte van de hand. De belangrijkste reden daarvoor was gelegen in het feit dat vele landen in Afrika streefden naar onafhankelijkheid. De eerste tekenen dat Namibië ook die gedachte was toegedaan werd duidelijk in 1959 met de oprichting van de eerste nationalistische beweging, de South West African National Union (SWANO), maar het definitieve voortouw om te komen tot onafhankelijkheid werd genomen door de in 1960 opgerichte SWAPO, de South West African People's Organization.

In 1961 wordt  Zuid-Afrika een republiek, maar binnen de VN wordt hen te verstaan gegeven dat er rekening mee gehouden moet worden dat Namibië slechts bestuurlijk deel uitmaakt van die republiek. In 1966 begint de SWAPO gewapend op te treden tegen de Zuid-Afrikaanse bezetters. Schermutselingen in het grensgebied nabij Ongulumbashe gaan de geschiedenis in als de Zuid-Afrikanse grensoorlog. Het duurde tot 1968 voordat de VN verklaart dat Namibië recht heeft op zelfbestuur en dat de overheersing door Zuid-Afrika derhalve onwettig is. In dat jaar wordt ook de naam Zuid-West Afrika vervangen door: Namibië. In 1973 wordt de SWAPO erkend als vertegenwoordiger van het land

Het duurt echter tot 1990 voordat Namibië een onafhankelijke en zelfstandige staat wordt onder leiding van Sam Nujoma en zelfs tot 1994 voordat ook Walvis Bay tot de republiek mag worden gerekend.

Botswana

Ook de geschiedenis van Botswana was nog lang niet geschreven. Het land heette nog steeds Bechuanaland en het bleef onder Brits protectoraat en dat zou zo blijven tot aan de onafhankelijkheid in 1966. In 1960 werd een belangrijke concessie gedaan door de Britten: men mocht eigen politieke partijen oprichten. De totstandkoming van de Botswana Peoples Party (BPP) was het directe gevolg daarvan. In 1961 werd zelfbestuur toegestaan wat in 1962 resulteerde in de oprichting van nog een tweetal nieuwe politieke partijen: de Botswana Democratic Party (BDP) en de Botswana Independence Party (BIP).

In 1965 werden de eerste verkiezingen uitgeschreven welke door de BDP werd gewonnen. Botswana kreeg zijn eerste premier: Seretse Khama. In hetzelfde jaar zag opnieuw een nieuwe politieke partij het levenslicht: het Botswana National Front (BNF). Met de komst van deze sociaal-democratische partij waren alle politieke stromingen in Botswana wel vertegenwoordigd. Op 30 september 1966 werd Botswana onafhankelijk. Seretse Khama werd president, het ambt van premier werd afgeschaft. De BDP, BIP en BNF vormden de oppositie. De naam Bechuanaland werd officieel gewijzigd in Botswana: het land van de Tswana.