Ten zuiden van de Salar de Pintados bereik je bij de oude Atacameño-oase Quillaga de enige rivier van de Atacamawoestijn: de miezerige Rio Loa, waarvan het meeste water al lang is afgetapt voor hij dit punt bereikt. Hier is de grens tussen de Ie en IIe regiónes, een heuse grens met (soms langdurige) douane- en fruitcontroles. De uitgestrekte woestijnvlaktes zetten zich voort in de ‘Pampa del Indio Muerto’, met de tegenwoordig nog werkende nitraatmijnen (’oficinas’) Maria Elena en Pedro de Valdivia. Met moderne extractiemethoden worden hier zoutkorsten met slechts 5 tot 10% nitraat verwerkt (de ‘caliche’ bevatte in de gloriedagen van de nitraatmijnbouw 30% nitraat), en jaarlijks 0,5 tot 1 miljoen ton nitraat en 1000 ton iodium gewonnen. In Maria Elena en Pedro de Valdivia moeten dagelijks 20.000 respectievelijk 30.000 ton grondstof worden getransporteerd en verwerkt voor de winning van 1000-1500 ton nitraat. Daarnaast zijn er enkele grote indampingsbekkens aangelegd, waar nog andere zouten uit de woestijnbodem kunnen worden gewonnen, zoals keukenzout, sulfaten en boraten. Wie over eigen vervoer beschikt kan een interessante omweg maken langs de beide mijnstadjes en over de verbindingsweg tussen de mijnen, met een goed overzicht op de nitraatwinning (alleen de mijndorpen zijn te bezoeken; niet de industriecomplexen zelf). Maria Elena heeft een museum over de nitraatwinning en de precolumbiaanse culturen langs de Rio Loa; openingstijden: ma.-za. 8.00-13.00 uur, 14.00-20.00 uur; zo. 10.00-13.00 uur. (Verder in Maria Elena en Pedro de Valdivia: benzinepompen, winkels, goede restaurants; camping langs de Rio Loa.)