Duitsland stuurde dr. Karl Peters naar Tanzania, die de daar levende volkeren bescherming beloofde van de Duitse overheid. De heersende chiefs gingen daarmee akkoord en men tekende verdragen, onder het toeziend oog van de Duitse staatsman Bismarck. Deze belegde in 1884 de Berlijnse conferentie en verklaarde dat grote stukken van het huidige Tanzania onder Duits bestuur zouden komen. Als beweegreden werd o.a. aangevoerd dat de slavernij moest worden afgeschaft, een belofte die 35 jaar later onder internationale druk pas officieel werd nagekomen.

De Engelsen deden precies hetzelfde met andere volkeren: bescherming beloven en koloniseren. Strubbelingen konden niet uitblijven en in 1886 werd een Brits-Duitse conferentie belegd over de verdeling van de landen in Oost-Afrika. Er werd een rechte lijn door de gebieden getrokken. Kenia en Oeganda werden Brits, alles wat zuidelijker lag, waaronder Tanzania, kwam onder Duits bestuur, maar pas in 1890 waren alle onenigheden de wereld uit. Het was vreemd genoeg een Noordzee-eiland dat daarin een belangrijke rol speelde. Tijdens de conferentie van Helgoland werd dit eiland door de Britten aan de Duitsers overgedragen, in ruil waarvoor de Britten het protectoraat van Zanzibar kregen. Opnieuw was Engeland erin geslaagd om een strategische zet van betekenis te doen.