Sadhoes proberen het leven van een heilige te leiden. Zij zijn op zoek naar een synthese tussen het spirituele en het materiële. Hiertoe zoeken zij naar manieren om hun bewustzijn te verruimen en hun mentale kracht te vergroten. Zij pogen los te komen van het aardse bestaan om deel te kunnen uitmaken van het kosmische bewustzijn. Ze hebben hun familie verlaten en leiden een zwervend bestaan. De sadhoes ontmoeten elkaar tijdens festivals en in kloosters (ashrams). Zo verzamelen veel sadhoes zich bij de Pashupatinathtempel tijdens het Shivaratrifestival, dat jaarlijks in de maand februari wordt gehouden. Enkele sadhoes leven als kluizenaars in grotten en holen. Allen zijn afhankelijk van giften en de opbrengst van bedelen. Er zijn sadhoes die zichzelf kastijden, extreem gedrag vertonen (in onze ogen) en veelvuldig vasten. Een enkeling verplicht zichzelf om jarenlang te blijven staan; anderen lopen continu met een arm omhoog. Ze beoefenen allen de hatha yoga en reciteren mantra’s, heilige teksten en gezangen en natuurlijk voeren zij dagelijks religieuze rituelen uit. Zo brengen zij offerandes aan het vuur. Het heilige vuur van de sadhoe, de dhoenie, is zijn werkelijke thuis; met het as van dit vuur bedekken zij vaak hun gezicht en haar. Meestal knippen zij hun haar niet, maar dragen het in een knotje op het hoofd. Zij geloven dat het lange haar hun magische krachten levert. Het meest kenmerkende in hun gedrag is echter hun ascetische levenswijze. Belangrijk is het celibaat; de sadhoes gaan er van uit dat dat het sublimeren van seksuele energie tot spirituele kracht leidt, een gedachte die ook door bijvoorbeeld Mahatma Gandhi werd uitgedragen. Er zijn helaas ook lieden die zich voordoen als sadhoe, maar dit in werkelijkheid niet zijn. Dankzij onder andere deze lieden, maar natuurlijk ook door het zeer afwijkende gedrag van de sadhoe, is de sociale status van de sadhoe aan het dalen.