De banden met Denemarken werden sterker door de Zweedse dreiging. Zweden ontwikkelde zich tot een machtige staat, waarvan de grenzen in de 17e en 18e eeuw reikten tot in de Baltische staten en Midden-Europa. Zweden voerde regelmatig oorlog met Denemarken. Oorlogen waarin zich nu en dan ook de Republiek der Zeven Verenigde Nederlanden mengde. Noorwegen raakte hierdoor ook betrokken in de strijd met Zweden en verloor onder andere Jämtland, Herjedalen en Båhuslän in de17e eeuw aan zijn buurland.

De Deense koning Christian IV (1577-1648) bouwde fortificaties langs de Noors-Zweedse grens, stichtte de versterkte havenstad Kristiansand, opende de zilvermijnen bij Kongsberg, zorgde voor een Noors leger en nieuwe wetten. Deze ondernemende koning stimuleerde de welvaart. De stad Oslo droeg een tijd lang zijn naam: Christiania.

Noors verzet tegen Denen neemt toe

Zijn opvolger Frederik III (1609-1670) gedroeg zich als een absoluut vorst, maar deed tevens zijn best om de Noren te vriend te houden. De economie in Noorwegen bloeide op, zilver- en kopermijnen werden geëxploiteerd, de handel en visserij leefden op. De Noren hadden het alleenrecht op de verkoop van ijzer in Denemarken. De bewoners van steden verwierven het monopolie op de aankoop van hout, waardoor een middenklasse in de steden ontstond. De economische groei in de 18e eeuw leidde tot nieuwe rijke klassen, waaronder het nationale bewustzijn geleidelijk toenam. Het verzet tegen oneerlijke concurrentie uit Denemarken en de centrale positie van Kopenhagen groeide langzaam.