Na de bloeiperiode tijdens de Tweede Wereldoorlog nam ook de export van bauxiet drastisch af. Suriname was inmiddels samen met de Antillen een autonoom rijksdeel geworden en werd gefinancierd en gereguleerd vanuit Nederland.

Ontwikkelingshulp en delfstoffen

In het kader van de ontwikkelingshulp werd voor Suriname een tienjarenplan opgezet om voornamelijk de infrastructuur (de oost-west- en noord-zuidverbinding) en de machinale rijstlandbouw te Nickerie te ontwikkelen. Het vijfjarenplan tussen 1967 en 1971 had meer aandacht voor volksgezondheid, onderwijs en huisvesting. De meest ingrijpende verandering kwam echter uit de Verenigde Staten. Het Amerikaanse bauxietbedrijf Alcoa, eigenaar van de Surinaamse Bauxiet Maatschappij (SBM) ontwikkelde plannen voor de aanleg van een waterkrachtcentrale. De centrale zou energie moeten leveren voor een te bouwen aluinaardefabriek en aluminiumsmelter. De bauxieterts kon dan in Suriname tot het eindproduct aluminium verwerkt worden, met daardoor een grotere verkoopwaarde. Ter hoogte van het dorp Afobaka, ruim 100 kilometer ten zuiden van Paramaribo, werd de Surinamerivier afgedamd waardoor een stuwmeer ontstond, het Van Blommesteinmeer of Brokopondomeer. Hierdoor kwam een groot gebied onder water te staan en moesten ruim vijfduizend marrons verhuizen naar transmigratiedorpen. De SBM heette voortaan Suriname Aluminium Company (Suralco), alhoewel spoedig duidelijk werd dat de aangeleverde energie niet in staat bleek om alle aluinaarde tot aluminium te verwerken.

Vanaf de jaren zestig van de vorige eeuw werd in Suriname aanvang gemaakt met de winning van aardolie. Onder de populistische slagzin 'Geloof in eigen kunnen' is het bedrijf Staatsolie uitgegroeid tot een belangrijke verdiener voor de staatskas.