De staat bestaat officieel uit 101 departementen (96 in Frankrijk en 5 in de overzeese gebiedsdelen), die alle in alfabetische volgorde een nummer hebben. Deze nummers zijn terug te vinden in de nummerborden van auto's (laatste twee cijfers) en in de postcode (eerste twee cijfers). De departementen bleken te klein om goed te kunnen functioneren en dus herverdeelde men het land in 22 regio's. Deze regio's omvatten meerdere departementen. Zo vormen in dit deel van de website VakantieArena de departementen Allier (nr. 03), Puy-de-Dôme (nr. 63), Cantal (nr. 15) en Haute-Loire (nr. 43) samen de regio Auvergne Iedere regio bezit een regionaal parlement (Conseil régional) dat direct door het volk gekozen wordt. Het zal u in Frankrijk ongetwijfeld opvallen dat de promotie van de economie en dus ook van het toerisme in handen is van de regio. Toch blijkt in de praktijk dat de onderlinge concurrentie tussen buurdepartementen nog groot is. De huidige Vijfde Republiek begon in 1958 met de presidentiële ambtsaanvaarding van generaal Charles de Gaulle. Een van zijn eerste daden was om de president (en dus zichzelf) veel meer macht te geven. Vanaf dat moment benoemt de president de premier, zit hij (of zij) de ministerraad voor, tekent hij de besluiten van de regering, kan hij de Assemblée Nationale (vergelijkbaar met de Tweede Kamer) ontbinden en is hij opperbevelhebber van het leger. En niemand kan hem naar huis sturen, ook de Assemblée Nationale niet! De president wordt eenmaal in de vijf jaar dit was vroeger zeven jaar) via rechtstreekse verkiezingen gekozen. De huidige president, François Hollande, werd in 2012 gekozen en zal dus in principe tot 2017 in functie zijn.

De Franse volksvertegenwoordiging bestaat uit twee kamers: de Assemblée Nationale, met 577 afgevaardigden, en de Senaat, met 283 afgevaardigden. De Assemblée Nationale wordt iedere vijf jaar direct gekozen via een meerderheidskiesstelsel per kiesdistrict; de leden van de Senaat worden om de negen jaar indirect gekozen door de departementale raden.

Iedere zes jaar gaat men naar de stembus om een nieuwe departementale raad te kiezen. Deze raden kiezen op hun beurt het dagelijks bestuur van het departement, de departementale commissie. De regeringsvertegenwoordiger in een departement is de prefect. De departementen verdeelt men weer in arrondissementen, die op hun beurt weer in kantons (cantons) worden verdeeld. Ieder kanton is opgebouwd uit enkele gemeenten (communes). Aan het hoofd van een gemeente staat een burgemeester (maire), die kantoor houdt in het gemeentehuis (mairie). De bestuurlijke invloed van al deze eenheden is klein.

Economie

De boeren in de Auvergne waren in het verleden voornamelijk zelfvoorzienend en waren al blij als ze hun kinderen voldoende te eten konden geven.

In grote lijnen ziet de economische ontwikkeling van dit gebied er tegenwoordig nog hetzelfde uit. In de Auvergne zijn veel boerenbedrijven met vee. In het algemeen fokt men melkvee of schapen ten behoeve van vlees, melk en de kaasproduktie. Bekende kaasmerken zijn Saint-Nectaire, Bleu d'Auvergne, Fourme d'Ambert en Fourme Cantal. Het woord 'Fourme' staat voor kaas uit de bergen en verwijst naar de houten vorm (forme) waarin de kazen gemaakt werden. Het huidige woord voor kaas, fromage, stamt eveneens van dit woord af. Vroeger maakte men de kaas in burons, kleine met riet gedekte huisjes in de bergen, waar de boeren zomers met hun schapen of koeien naar toe trokken. In de winter daalde men weer af naar het dorp in het dal. Enkele kleine boerenbedrijven moeten stoppen; soms omdat de boer te oud wordt en zijn kinderen naar de stad vertrokken zijn. Er is één vruchtbare vlakte in de Auvergne: de Limagne. Hier verbouwt men akkerbouwgewassen, waaronder granen, zonnebloemen, suikerbieten, maïs en tabak. Op sommige hellingen strekken zich wijngaarden uit, zoals rond Saint-Pourcain-sur-Sioule. Kleine boomgaarden zorgen voor wat variatie in het landschap. Tijdens de lente kunt u aan de bloesem zien dat men hier veel verschillende soorten fruit teelt.

Verder is er veel metallurgische industrie die zich bezighoudt met de winning van metalen uit ertsen en de verwerking ervan tot halffabrikaten als platen, staven enzovoort. Deze industrie dankte haar bestaan aan het grote kolenbekken rond Saint-Étienne en Montlucon in het departement Allier. De kolenindustrie is sinds enkele tientallen jaren verdwenen, maar de metallurgische industrie in bijvoorbeeld Commentry schakelde snel over op andere grondstoffen en overleefde de crisis.

Al deze industrieën gebruiken veel energie en al snel begon men in de Auvergne met het plaatsen van dammen in rivieren. In de Auvergne ontstonden diverse stuwmeren die de waterafvoer van de snelstromende rivieren reguleren; men wekt er elektriciteit op en gebruikt het water voor de toeristenindustrie en de landbouw. Voorts kweekt men in de stuwmeren vis. Veel stuwmeren zijn aantrekkelijke watergebieden voor toeristen; overal in de Auvergne ziet u dan ook borden met het opschrift Plan d'eau, waarmee wordt bedoeld dat men hier kan zwemmen of andere watersporten kan bedrijven. Het commerciële succes van het toerisme compenseert in de Auvergne de problemen die veel stuwmeren opleveren. Veel water in de meren verdampt; minder waterafvoer betekent dat er minder energie geleverd kan worden. Bovendien worden veel stuwmeren steeds ondieper. De rivieren komen namelijk voor de dam in het stuwmeer tot rust, met als gevolg dat het meegevoerde materiaal in het stuwmeer bezinkt. Andere bekende industrieën zijn de rubberindustrie in Clermont-Ferrand (Michelin-banden) en de produktie van flessen mineraalwater in onder andere Vichy en Volvic. Het toerisme ten slotte is een belangrijke werkverschaffer.