Tot de jaren zestig zat president de Gaulle stevig in het zadel. Nadat hij in 1962 vrede met Algerije had gesloten presenteerde hij Frankrijk als een wereldmacht; hij wenste niet aan de leiband van de V.S. te lopen. Voor de binnenlandse problemen had hij te weinig oog, met als gevolg dat men genoeg kreeg van zijn autoritaire bewind. Een studentenopstand en stakingen waren in mei 1968 het gevolg. In 1969 trad hij verbitterd af; zijn eerste minister Pompidou volgde hem op en bleef tot 1974 aan de macht. Daarna volgden regeerperioden van Giscard d'Estaing (1974-1981) en Mitterand (1981-1995). Het was een periode waarin Frankrijk sterk moderniseerde en zich ontwikkelde tot een kernmacht. In 1995 won Jacques Chirac de presidentsverkiezingen. Hij maakte meteen naam door zeer omstreden kernproeven te houden onder de koraaleilanden Mururoa en Fangataufa in de Stille Oceaan (zie Bestuur en staatsinrichting). Een probleem voor de toekomst is het extreem-rechtse Front-National. Gevoed door economische problemen en onbekendheid met immigranten en andere culturen groeit de populariteit van deze partij helaas snel.