Voor veel boeren is het niet meer mogelijk om winstgevend te werken, ook door concurrentie uit landen als Spanje en Marokko. Veel landeigenaren verkochten hun grond en vertrokken naar Canarische of Spaanse steden. De verwaarloosde gavias voldoen alleen nog voor de teelt van peulvruchten zoals linzen en kekererwten.

Rond veel dorpen zijn wel stukjes groen te onderscheiden waar de eilanders op kleine fincas, veldjes met muurtjes eromheen tegen de wind, tomaten, uien, aardappelen en alfalfa verbouwen, gewassen die het goed doen op een zoutrijke bodem. Dit is allemaal kleinschalig, bedoeld voor de lokale markt of voor eigen gebruik. Ook vijgenbomen zie je hier en daar. 

Grootschalige verbouw van uien en aardappels zoals op Lanzarote mislukte op Fuerteventura. Voor de export zijn tomaten van enkele plantages in het zuiden van belang (al zie je in veel supermarkten nu ook geïmporteerde, veel minder smakelijke tomaten liggen). En geitenkaas natuurlijk. Geitenhouderijen, de representatieve veeteelt van Fuerteventura, houden dapper stand. De rijke melk en vooral de befaamde kaas van deze dieren vormen een onverwoestbare economische poot.

In opkomst is de aloë vera. Deze plant vormt de basis voor zeep en allerlei andere verzorgingsproducten die ook geëxporteerd worden. Ook de productie van wijn lijkt meer in de belangstelling te komen.

Voor wat betreft de visserij: van een grootschalige visindustrie is op Fuerteventura nooit sprake geweest. De vissersvloot werkt met traditionele methoden waardoor weliswaar de opbrengst gering is maar de kwaliteit van de vis superieur. Helaas ondervindt Fuerteventura nu ook de gevolgen van de overbevissing in deze regio.