Als u buiten het regenseizoen gaat (zowel kort als lang) en u heeft de beschikking over een 4WD, kunt u met de auto en enig kunst- en vliegwerk nog tot aan de Miriakamba of zelfs tot aan de lagergelegen delen van de kraterrand komen. Meestal moet u vanaf Kitoto (2436 meter) verder lopen, want natuurlijk gaat u niet in de eerste plaats naar het reservaat voor het wild, dán kunt u beter in het Arusha National Park blijven, maar om de Meru (4565 meter) te beklimmen.

Maakt u, zoals de meeste beklimmers, de gehele tocht te voet, dan start u bij de Momela ingang nabij het hoofdkwartier van het park. Dit is namelijk de enige manier om in het bezit te komen van het certificaat waaruit blijkt dat u Mount Meru beklommen heeft. U heeft zich vooraf aangemeld bij de Chief Park Warden (zie hiervoor) en bij de aanvang van uw tocht krijgt u een begeleider mee. De tocht duurt gemiddeld drie dagen.

Mount Meru ontstond in de tijd waarin de Afrikaanse slenk, de Rift Valley, ontstond en dan praten we over zo’n 2 miljoen jaar geleden. Aanvankelijk was er maar één krater, maar daar is later de Ngurdoto bijgekomen. Samen zijn ze verantwoordelijk voor het huidige landschap en de omgeving is nog steeds in beweging. De enorme krater in zijn huidige vorm dateert van ongeveer 250.000 jaar terug. In die tijd vonden er geweldige uitbarstingen plaats die zelfs de gehele oostelijke kraterwand lieten verdwijnen. De laatste uitbarsting van de Meru vond nauwelijks honderd jaar geleden plaats. Het merengebied in het Arusha National Park werd in die tijd geformeerd door de onvoorstelbare hoeveelheid modder die tijdens de erupties vrijkwam.

Hoewel de Meru niet zo hoog is als de Kilimanjaro, is het aantal mensen dat de berg wil beklimmen minstens even groot. U kunt de tocht uitsluitend maken onder begeleiding van een gewapende parkwachter (soms zijn buffels het niet met uw plannen eens), hij is tevens gids en indien gewenst kunt u gebruikmaken van de diensten van dragers. Zij rekenen dezelfde basisprijs als die op de Kilimanjaro en onderhandelingen over de fooien zijn nét zo vervelend.

Op de eerste dag gaat u van het hoofdkwartier van het park, waar u de toegangsprijs e.d. heeft betaald, naar de Miriakamba hut. Onderweg loopt u onder meer door de beroemde vijgenboom. Inderdaad, het pad is in de stam van de boom uitgehouwen en kan gemakkelijk met een 4WD genomen worden. Het bos is interessant en u ontmoet veel groot en klein wild. De vogelliefhebber kan zijn hart ophalen. De tocht kan in ongeveer drie uren worden volbracht, dus er is tijd genoeg om van al het fraais te genieten.

Op de tweede dag bereikt u in de loop van de ochtend reeds de Saddle hut. De middag wordt gebruikt om een bezoek te brengen aan de op één na hoogste top van het gebied, de Little Meru op een hoogte van 3820 meter. U overnacht in de Saddle hut.

De derde dag kan een pittige worden. Vroeg in de ochtend gaat u op pad om de top van de berg te bereiken die gelegen is op de westelijke kraterrand. Na uw terugkeer in de Saddle hut daalt u weer af naar het beginpunt, waar u laat in de middag aankomt.

Het terrein kan behoorlijk zwaar en het weer onberekenbaar zijn. Ook buiten de regenseizoenen kunnen er stevige buien vallen en sneeuw is op de top geen onbekend verschijnsel. Kleding en schoeisel (bij voorkeur bergschoenen, óók in het droge seizoen) dienen erop berekend te zijn. Houd er rekening mee dat in de lagergelegen gebieden een soort brandnetel voorkomt die dóór dunne kleding heen veel ongemak kan veroorzaken.

Er is ter plaatse vrijwel niets te huur en er is ook niemand die controleert of u alles wel heeft. Er zijn mensen die de tocht, met uitzondering van de Little Meru in één dag volbrachten, het is ook mogelijk om het in twee dagen te doen, eveneens zonder de Little Meru te beklimmen. U gaat de eerste dag rechtstreeks naar de Saddle hut. Onderschat de tocht echter niet, veel klimmers die Mount Meru ‘even gauw’ wilden doen werden met vervelende bijverschijnselen (hoofdpijn en misselijkheid, kortom: hoogteziekte) geconfronteerd.