In het midden van de brug is de zogenaamde sofa: een verbreding, die al eeuwen dient als ontmoetingsplek en hangplek voor de bevolking. Daar tegenover staat een stenen muurtje, met een inscriptie waarin Mehmed-paša Sokolovic geprezen wordt en de geschiedenis van de bouw wordt beschreven. In de Tweede Wereldoorlog werd dit deel van de brug vernietigd. In 1992 executeerden Servische paramilitairen tientallen Bosnjakken op de brug. Nu wordt de brug weer gebruikt voor datgene waar ze ooit voor gebouwd is: voor voetgangers is het nog steeds de kortste weg van het ene naar de andere deel van de stad.

De brug is niet alleen vanwege haar architectonische schoonheid bekend, maar ook vanwege het boek Na Drina Cuprija (1945; De Brug over de Drina) van Ivo Andric. De auteur beschrijft hierin de bouw en de geschiedenis van de brug tegen de achtergrond van het leven van de Višegraders. Hij kreeg de Nobelprijs vooral vanwege dit boek. De jury prees hem vanwege de “epische kracht waarmee hij taferelen en menselijke lotgevallen uit de geschiedenis van zijn land heeft beschreven.” Die epische kracht blijkt uit de minutieus beschreven en weerzinwekkende scène, waarin een vermeende saboteur levend op een paal wordt gespietst. Het boek beschrijft vier eeuwen Bosnische mentaliteitsgeschiedenis en is nog steeds akelig actueel.

Behalve de brug is er in Višegrad niet veel te zien, maar het is een aardig stadje om even een ommetje te maken. Daar waar het zijriviertje de Rzav in de Drina uitmondt, bevindt zich het Cultuurhuis, waarin nu een bioscoop gevestigd is. Ervoor staat een stoom-locomotief opgesteld, die tot 1970 via Višegrad van Sarajevo naar Belgrado reed. Op dit moment wordt een deel van het traject voor toeristische doelen herbouwd. Op een helling boven de stad staat een kleine orthodoxe kerk. Langs de weg richting Servië staat het Dobrun klooster uit de veertiende eeuw.