Het Hebreeuws is de taal van de bijbel en waarschijnlijk een van de oudste talen ter wereld. Reeds in de 12e eeuw v. Chr. komen we op de Tel Amarna-kleitabletten de zogenoemde Kanaänitische kanttekeningen tegen die sterke verwantschap vertonen met het Hebreeuws. Nimmer in de geschiedenis van het joodse volk is het Hebreeuws een dode taal geweest; al waren er wel perioden waarin het Hebreeuws minder gebruikt werd. Zo schreven omstreeks 200 n. Chr. alle geleerden hun wijsheden in het Aramees of Grieks; het Hebreeuws bleef echter ook in deze tijd de taal die in de synagoge gesproken werd. Rond het jaar 500 schreven de joodse dichters in Palestina hun gedichten in het Hebreeuws; van 900 tot 1400 konden alle geschoolde joden in Noordwest-Europa Hebreeuws schrijven. Tal van wetenschappelijke werken werden uit het Arabisch vertaald, en tegelijkertijd werd de Hebreeuwse taal door de Arabische taal beïnvloed. Met de opkomst van de joods-nationale beweging in de 19e eeuw kwam ook de ontwikkeling van het Hebreeuws in een stroomversnelling; het Hebreeuws werd weer omgangstaal. Met name Eliezer Ben Yehuda (1858-1922) heeft een groot deel van zijn leven besteed aan het herscheppen van het moderne Hebreeuws. Voor immigranten heeft men in Israël een soort van stoomcursus modern Hebreeuws (Ivriet) ontwikkeld: de Ulpan. Door middel van deze stoomcursus, die ook in het leger gegeven wordt, was het mogelijk om bevolkingsgroepen die van oorsprong verschillende talen en dialecten spraken om te vormen tot een volk met een taal. Het moderne Hebreeuws ofwel het Ivriet schrijft en leest men van rechts naar links. Zie ook de hoofdstukken ‘Woordenlijst’ en ‘De mensen die er wonen’.