De Adriatische kust en de eilanden ervoor, behoorden nog steeds aan Venetië, hetgeen niet naar de zin was van de Habsburgers. De Venetianen waren echter niet van plan hun bezittingen op te geven maar in 1815 slaagde men erin om geheel Kroatië onder Habsburgs bewind te brengen. In dat jaar vond Napoleon die grote delen van het land, waaronder Dubrovnik, onderworpen had, zijn Kroatisch Waterloo. De Habsburgse monarchie duurde tot het einde van de Eerste Wereldoorlog.

In de tussentijd ondergingen de Kroatische grenzen nog wel enkele wijzigingen. Niet alleen de Hongaren wilden hun invloed verder naar het zuiden uitbreiden, ook de Oostenrijkers hadden een appeltje met de volkeren ter plaatse te schillen. In 1914 werden de Oostenrijkse troonopvolger Franz Ferdinand en zijn vrouw in Sarajewo vermoord en men hield de Serven daarvoor verantwoordelijk. Oorlog met Oostenrijk dus en veel Serven die de betrekkelijke veiligheid van Kroatië zochten. Daar vielen de Hongaren met grote regelmaat binnen, maar ze werden steeds teruggeslagen. Een belangrijke rol daarbij werd gespeeld door Ban Josip Jelačić die ervoor zorgde dat de Kroatische provincies een hechte eenheid bleven vormen. In oktober 1918 maakte keizer Karel I, opvolger van de veel bekendere Franz Jozef I, een einde aan het Habsburgse bewind door het keizerrijk op te delen in kleinere staten. Voor wat betreft de belangrijkste Balkanlanden kwam die beslissing te laat. Op 6 oktober 1918 besloten de Serven, Kroaten en Slovenen in Belgrado tot de proclamatie van één koninkrijk (SHS), waaraan in 1919 Macedonië, na vele schermutselingen eindelijk ontworsteld aan Bulgaarse overheersing, werd toegevoegd.