Reden voor deze slachting was een aanslag op Reichsprotektor Reinhard Heydrich op 27 mei van dat jaar in Praag. Heydrich overleed enkele dagen na de aanslag aan zijn verwondingen. Lidice werd ervan beschuldigd de zeven parachutisten die de aanslag hadden uitgevoerd, verborgen te hebben. In het Engelse Birmingham werd door mijnwerkers het actiecomité ‘Lidice must live’ opgericht. Mede dankzij hun inspanningen werd ten noorden van het vroegere Lidice een nieuw dorp neergezet. Op de plaats van het oude dorp werd als symbool voor vrede en vriendschap een rozentuin aangelegd. De rozenstruiken voor die tuin zijn door een groot aantal landen geschonken. In de tuin staat een monument, met de namen van de plaatsen waar zich een soortgelijke tragedie had afgespeeld, zoals Putten. Onder de nazi’s heerste in de oorlog een grote rivaliteit. Leiders deden er alles aan om bij Hitler in een goed blaadje te komen en zo een hogere functie te verwerven. Om die reden werden alle orders gedocumenteerd en bewaard, geen opdracht werd vernietigd. Zelfs van papieren met een stempel ‘topgeheim, moet onmiddellijk vernietigd worden’ maakte de verantwoordelijke officier een kopie, omdat hij een bewijs van zijn daden nodig had. Deze documentatie vereenvoudigde ironisch genoeg later de bewijslast tegen de oorlogsmisdadigers tijdens de Neurenbergprocessen. Ook het bloedbad in Lidice werd door de nazi’s op film en foto’s vastgelegd. De film is te zien in het museum dat herinnert aan de tragedie.