Kort na de dood van Herodus werd Jezus te Bethlehem geboren in een periode waarin verschillende joodse politiek-religieuze groepen elkaar bestreden; zoals de Farizeeën, die onder meer scholen oprichtten voor bijbelse studie die vandaag de dag nog bestaan, de Sadduceeën, die de aristocratie rondom de tempel vormden, en de essenen, die als kluizenaars in puriteinse communes leefden en waarschijnlijk de Dode-Zeerollen hebben geschreven in Qumran. De predikingen van Jezus waren zeer populair bij het gewone volk en dus gevaarlijk voor de tempelhiërarchie. Vandaar dat Jezus ter dood werd veroordeeld op grond van godslastering, maar in wezen vanwege zijn invloed op het in Jeruzalem samengestroomde joodse volk, wat tot ingrijpen van de Romeinen zou hebben kunnen leiden. Ondertussen werden de Romeinse onderdrukking en de (in joodse ogen) verspreiding van afgoderij voor het joodse volk ondraaglijk, met als direct gevolg een bloedige opstand in 66 n. Chr. Pas de Romeinse keizer Titus was in staat de weerstand van de joodse vrijheidsstrijders te breken. In 70 n. Chr. brandde hij geheel Jeruzalem plat en werd de tempel wederom vernietigd. Een laatste overblijfsel van die tempel, de westelijke muur ofwel de Klaagmuur, werd op den duur het symbool van nationale en godsdienstige eenheid voor alle joden ter wereld. Meer dan 1 miljoen van de 6 miljoen joden kwamen tijdens de gevechten om het leven en tienduizenden werden in slavernij het land uitgevoerd. Geslacht op geslacht bleven zij vol vertrouwen voor hun terugkeer bidden tijdens de paasmaaltijd (Seder) en op Grote Verzoendag (Jom Kippoer): ‘Het volgend jaar in Jeruzalem’. Geduldig wachtten zij op de dag dat de goddelijke belofte vervuld zou worden: ‘Ik zal ze midden uit de volken doen uittrekken, uit de landen bijeenvergaderen en ze naar hun eigen land brengen’ (Ezechiël 34:13). In het verdedigingsbolwerk Massada aan de Dode Zee hielden ca. 1000 joodse mannen, vrouwen en kinderen 3 jaar stand tegen Romeinse aanvallen. Toen de Romeinen eindelijk een doorbraak forceerden, bleken de verdedigers elkander en hun families te hebben gedood. Zij verkozen de dood, liever dan in handen te vallen van de vijand. Massada werd het symbool van de vastberadenheid van het joodse volk om vrij te kunnen leven in het land van Israël. Toch overleefden de joden en het jodendom hun ontmoeting met het Romeinse Rijk. Onder Antonius Pius en de latere Severaanse keizers werd de joodse godsdienst erkend en bloeide het joodse leven op. Geleidelijk paste het joodse volk zich aan. De verspreide gemeenten groepeerden zich rond hun synagogen en wendden zich tot hun rabijnen en geleerden als hun geestelijk leiders. De gebeden en de bijbel werden in het originele Hebreeuws gelezen. Aldus werd de oude taal bewaard. In de bijbel en de geschriften, die later deels de talmoed zouden vormen, vonden zij niet alleen een ethische en een religieuze leidraad, maar deze boeken vormden tevens een bron van kennis betreffende het joodse gedachtengoed. Met Tiberias als religieus centrum bouwden de joden fraaie synagogen in onder meer Capernaum, Chorazin en Baram.