In 1816 kwam er ook een nieuwe koning aan de macht: Rajendra Bikram Shah. Deze koning wist geen greep op het land te krijgen en in 1846 werd hij tijdens een staatsgreep samen met de gehele regering in een vergaderzaal vermoord. De leider van deze staatsgreep was Jang Bahadur Rana, die zichzelf tot premier benoemde. Zijn eerste daad bestond uit het erfelijk maken van het premierschap. Hierdoor behield de Ranafamilie de macht tot het jaar 1951. De koning verloor alle feitelijke macht en kon alleen nog ceremoniele functies bekleden. Het was onmogelijk het koningshuis geheel aan de kant te zetten, omdat de bevolking de koning als een incarnatie van de god Vishnu beschouwde en nog steeds beschouwt. De Rana’s voerden een waar schrikbewind en waren voornamelijk in hun eigen welzijn geïnteresseerd. Voor de noden van het volk hadden zij vrijwel geen oog. De isolationistische politiek, waarmee al in 1768 een begin was gemaakt door de grondlegger van het huidige Nepal, koning Prithvi Narayan Shah, werd ook onder de Rana’s voortgezet. De grenzen bleven gesloten voor buitenlandse inmenging en invloeden.