Na de algemene verkiezingen in mei 1991 vormde de Nepalese Congres Partij een nieuwe regering onder leiding van premier Girija Prasad Koirala. De linkse partijen kwamen tijdelijk noodgedwongen in de oppositiebanken terecht. Regeringen zijn in Nepal echter geen lang leven beschoren en ook deze regering kwam ten val. Tijdens de noodzakelijk geworden verkiezingen van november 1994 kwam er geen winnaar uit de bus die op een meerderheid in het parlement kon rekenen. De Nepalese Congres Partij (NCP) verloor en behield maar 83 zetels; de grootste partij werd de communistische UML met 88 zetels. De Nationale Democratische Partij (NDP) werd met 20 zetels derde. Na veel getouwtrek tussen alle partij-en vormde de UML een minderheidsregering die door een deel van het parlement gedoogd werd. Het communistische beleid bleek in de praktijk licht-liberale trekjes te vertonen en leek veel op het beleid van de sociaaldemocratische partijen die wij in Europa kennen. Deze situatie was weinig stabiel en in 1995 kwam de toen pas zes maanden oude regering van premier Man Mohan Adhikari ten val. Na de val van de communistische regering was het wederom de beurt aan de NCP om een nieuwe regering te vormen. De nieuwe regering onder leiding van de 49-jarige (en dus voor Nepal opmerkelijk jonge) Sher Bahadur Deuba was eveneens afhankelijk van de steun van de NDP en de Sadbhavana Party die de regering gedoogden. Het was dan ook geen wonder dat ook zijn regering geen lang leven was beschoren. In het voorjaar van 1997 raakte hij zijn krappe meerderheid kwijt. Lokendra Bahadur Chand (NDP) stelde een nieuwe regering samen die werd gesteund door de NDP, de communistische UML en de NSP, een partij die veel aanhang heeft onder de in India geboren Madhises. Deze regering moest echter al in december 1998 aftreden. Na de verkiezingen in mei 1999 kwam de Nepalese Congres Partij weer aan de macht en moest de communistische UML genoegen nemen met een plaats in de oppositie.

Prijsbeheersing

Het regeringsbeleid was in die jaren gericht op prijsbeheersing. Men deed zijn uiterste best om de prijzen van graan, benzine, kleding, bouwmaterialen, elektriciteit en landbouwbenodigdheden in de hand te houden. Dit was van het grootste belang omdat het gemiddelde inkomen per hoofd van de bevolking slechts 150 euro bedroeg. Dit beleid slaagde echter maar zeer ten dele. De prijs van elektriciteit steeg bijvoorbeeld in 1995 met tientallen percenten. Verder wilde men de wijdverspreide corruptie aanpakken.