De meeste bloemen zijn beschermd, u mag ze dus niet plukken en als u de verleiding toch niet kunt weerstaan is de teleurstelling vaak groot. Voordat de wandeling beëindigd is, is de bloem die normaal gesproken nog weken in bloei zou hebben gestaan als u er afgebleven was, al verdord. Bovendien moet u wel weten wat u plukt. Er komen giftige bloemen voor in de bergen, sommige zijn zelfs zeer giftig. Het loont de moeite om bij de lokale toeristenorganisatie een boekje of vouwblad te halen waarin de bloemen, bomen en dieren die u op uw wandeling kunt tegenkomen beschreven zijn. De informatie is vaak zeer uitgebreid, er zijn afbeeldingen en het geeft u de mogelijkheid om ten volle te genieten van de natuur. Van de hoog opgaande hardgele boterbloem op de alpenweiden tot de hemelsblauwe stengelloze gentiaan hoog in de bergen, ze zijn allemaal interessant als u zich er een klein beetje in wilt verdiepen.

Op zekere hoogte houden de bomen op te bestaan. We noemen dat de boomgrens en u vindt deze op een hoogte van 1.600 tot 2.000 meter. De boomgrens vormt geen kaarsrechte lijn maar is vaak zeer grillig, afhankelijk van de plaats waar de bomen groeien. Staan ze op een beschutte plaats dan groeien ze hogerop dan wanneer ze vol in de wind op een open plek staan. Bovendien houdt de bomengroei niet abrupt op, de bomen worden struiken, de struiken gaan uiteindelijk over in grassen en mossen, maar dan bent u aardig omhoog gegaan. Elke vegetatiezone heeft z'n eigen aardig- en eigenaardigheden. De belangstelling ervoor hoeft niet eens diepgaand te zijn om er een boeiend tijdverdrijf aan over te houden. In de dalen treft u op sommige plaatsen geweldige eiken- en beukenbossen met alle planten en dieren die daarin thuishoren, wat hogerop gaat de begroeiing over in beuken- en sparrenbomen. Boven de 1.000 meter vindt u nog uitsluitend sparren, nog hoger groeit de lariks, de alpenpijnboom vormt ongeveer de top van het bomenbestand.