Voor velen is het een onderdeel van het Queen Elizabeth n.p. (OENP), maar het wordt door de Ugandese overheid wel degelijk gezien als een op zichzelf staand reservaat. Overigens, als u entreegeld betaald heeft voor het QENP dan is de toegang tot het Kyambura w.r. vrij. De benaming leidt vaak tot verwarring. Officieel heet het Kyambura Gorge, maar Kyambura wordt ook vaak als Chambura geschreven. Beide namen zijn gangbaar en het park wordt ook vaak aangeduid als Kyambura of Chambura w.r. Soms komt u de benaming Chambura River Gorge tegen. U kunt vanuit het Fig Tree Camp een wandeling maken die 5 tot 7 uur in beslag neemt, waarschijnlijk de meest indrukwekkende uitgezette wandeling die u in Uganda kunt ondernemen.

U moet zich vooraf aanmelden en dat kan zowel in Fig Tree Camp als in Mweya Safari Lodge aan de rand van het gelijknamige schiereiland. Dagelijks gaat er een wandeling van start, de deelname is beperkt tot 4 of 6 personen. Het uitgangspunt voor deelname is: ‘die het eerst komt, eerst maalt’, dus vooraf bespreken is zeer aanbevelenswaardig. Bovendien is deelname aan de wandeling slechts mogelijk voor personen van 15 jaar en ouder, maar de tocht is niet echt zwaar, al gaat het heuvel op en heuvel af, wat soms prachtige vergezichten oplevert.

Onderweg zult u zeker diverse aapsoorten ontmoeten, waarvan de chimpansees het meest imposant zijn, maar ook de zwart-witte en de rode colobus zijn goed vertegenwoordigd. Als u geluk heeft ziet u het tamelijk zeldzame reuzenwoudzwijn. In het gebied bevinden zich enkele schitterende kratermeertjes waar u zeker oog in oog zult komen te staan met nijlpaarden en buffels, mogelijk zelfs met olifanten. Het ontdekken van leeuwen en luipaarden is een stuk moeilijker, maar ze zijn er wel.

De Ugandese kob (Thomas’ kob, kobus kob thomasi)

In het Queen Elizabeth n.p. zult u ze niet over het hoofd zien. Van alle dieren die er huizen, is de Ugandese kob het meest voorkomend. Men schat hun populatie op ongeveer 20.000. Ze komen uitsluitend voor in het westen van Uganda en in oostelijk R.D. Congo. Hun bijnaam danken ze dan ook aan hun leefgebied, ze worden namelijk ook wel de ‘nationale antilope van Uganda’ genoemd. Vroeger was hun leefgebied groter, ook in het westen van Kenia en het noorden van Tanzania behoorden ze tot de vaste bewoners.

De Ugandese kob is een antilopesoort, 90 tot 110 centimeter hoog die zich graag ophoudt in open vlaktes waar het gras niet al te hoog staat en waar ze water in de omgeving kunnen vinden. Ze zijn roestbruin van kleur en herkenbaar aan hun fraai geringde achterover buigende hoorns die wel 40 tot 50 centimeter lang kunnen worden.

Het paargedrag van de kob wijkt af van dat van andere antilopen. Gedurende de paartijd kiest een aantal mannetjes een plek van enkele honderden vierkante meters, waarbinnen zij hun eigen, meestal cirkelvormige, territorium vestigen. Sterke mannetjes zijn het meest centraal gevestigd. Zo’n plaats wordt ‘lek’ genoemd en is herkenbaar aan het platgetreden gras. Ze verdedigen dit gebied zolang ze dat vol kunnen houden, doorgaans enkele dagen omdat ze dan op zoek moeten naar eten en drinken.

De vrouwtjes zijn vrij om te gaan en staan waar ze willen en kiezen hun partner zeer bewust uit. Ze proberen daarbij het mannetje te bereiken dat zich het meest centraal van het territorium bevindt. Andere mannetjes worden niet in de groep geduld, slechts als gevolg van het verlies in een gevecht met een ander, meestal jonger, mannetje doen hem zijn gebied onvrijwillig verlaten. Hij sluit zich dan aan bij de grote groep van jonge mannetjes die nog geen plaats in een territorium hebben gevonden, maar zal later proberen om zijn rivaal weer uit het gebied te verdrijven.

Ieder jaar vestigt hetzelfde mannetje zich in hetzelfde territorium. Nadat de jonge kobs geboren zijn trekken de vrouwtjes met hun jongen in groepen van ongeveer 50 stuks met elkaar op. Pas in het droge seizoen komen alle kobs weer bij elkaar, waarbij soms kuddes van meer dan 1000 kobs ontstaan. Tegen de paartijd verlaten de mannetjes de kudde om, samen met hun vaste ‘ploeggenoten’ hun territorium op te zoeken en elkaar de meest centrale plaats te betwisten. Jonge mannetjes zijn daardoor verplicht de kudde te verlaten of te vechten voor een plaatsje in een van de groepen.