Het verzet tegen Buenos Aires bleef en werd geleid door caudillo’s. Dat waren de plaatselijke leiders van een provincie of regio. Het waren machtige leiders, die vaak grote stukken grond bezaten en een eigen legertje hadden. Hun legertjes waren vaak samengesteld uit gaucho’s, de Argentijnse cowboys. De meeste gaucho’s waren criollo’s of Spanjaarden die het avontuur hadden gekozen. Zij leefden op het platteland, zowel op de Pampa als in het noorden.

In deze anarchie kwam de caudillo en grootgrondbezitter Juan Manuel de Rosas in 1829 met hulp van de federalisten aan de macht. Het werd 20 jaar tirannie en een van de bloedigste periodes uit de geschiedenis van Argentinië. Eerst werden de Unitario’s, de voorstanders van centraal bestuur, bloedig afgezet en verklaarde hij in Buenos Aires een alleenheerschappij van landeigenaren. Het was het platteland tegen het intellect, want Rosas wilde het mes (= Facón)  van de gaucho tot cultuurgoed van de stad maken en vernietigde alle boekwerken over civilisatie, recht en vrijheden. Hij schafte alle openbare scholen af. Daarna zette hij zijn trouwe kameraden af of liet ze ombrengen. Ook zijn vrouw leverde een bijdrage door een geheime politie in te stellen, de Mazorca. Deze naam werd al gauw verbasterd tot más hoca (meer galgen).

Domingo Faustino Sarmiento (schrijver, denker en de latere president) berichtte vanuit Chili, dat ‘de terreur werd verheven tot regeringsstijl’. De beroemde naturalist W. Hudson schreef over de methode van de geheime politie: ‘De liefde om iemand niet met een kogel te doden, maar op een manier dat zij echt voelden dat ze gedood werden’, geeft al aan hoe gruwelijk de praktijken waren. Charles Darwin sprak nog vol lof over deze man toen hij in 1833 gastvrij door Rosas werd ontvangen. De oppositie, onder leiding van de intellectuelen Mitre, Alberdi en Sarmiento, nam toe en door samen te werken met de (caudillo) generaal José Urquiza en zijn (vrijwilligers) leger kon Rosas leger in 1852 eindelijk verslagen worden.