Zo kijken Bulgaren tegen hun leiders aan. Even leek het erop dat men weer hoop kreeg met de verkiezing van koning Simeon II, als premier na zijn verbanning teruggekeerd in zijn vroegere land. Hij kreeg massale steun van de bevolking die in hem de ware verlosser zag. Maar ook Simeon kon weinig uitrichten en binnen een halfjaar na zijn aantreden bleek uit een onderzoek onder de bevolking dat hij al weer de helft van zijn aanhang had verloren en in 2009 moest hij aftreden. Ook zijn opvolger Sergej Dmitrievitsj Stanisjev hield maar tot 2009 stand als premier. Hij werd opgevolgd door Bojko Borisov die dus in 2013 tot aftreden werd gedwongen. De Bulgaren leggen het hoofd opnieuw in de schoot. Armoede lijkt een traditie.

Diverse regeringsleiders hebben zich opgeworpen als hervormers, maar faalden zichtbaar en binnen korte tijd. Soms was dat incompetentie, soms boos opzet. Privatisering heeft tot groot enthousiasme onder de bevolking geleid. Eindelijk konden ze hun eigen bedrijf gaan runnen, het grote geld lachte hun toe. Helaas was dat voor de meeste mensen van korte duur. Velen vielen weer terug op het modale inkomen.

Voor werkenden bestaat een minimumloon van 180 leva per maand, dat is ruim 92 euro. Het modale jaarinkomen bedraagt ongeveer 4800 euro. Ook voor de (op jaarbasis) 10 tot 11% werklozen wordt gezorgd, men ontvangt een uitkering vanaf 80 leva per maand, afhankelijk van het laatstgenoten inkomen. Maar een brood kost nog steeds 60 stotinki, een kilo vlees minimaal 7 leva en een kilo appels toch al gauw 2 leva.

In februari 2013 dwong de Bulgaarse beolking de regering tot aftreden. Als belangrijkste oorzaak worden de steeds maar stijgende kosten van levensonderhoud genoemd.