Israël

De Arabieren en de kruisvaarders (636-1291)

Vier jaar na de dood van Mohammed (632) vielen Arabieren het land binnen. Vier eeuwen lang regeerden achtereenvolgens kaliefs vanuit Damascus, Bagdad en Egypte over Palestina. Palestina was de Romeinse naam voor de provincie rondom Jeruzalem, een naam die de Filistijnen in de oudheid ook reeds hadden gebruikt. De joden en christenen werden ‘beschermde burgers’, dat betekende in die tijd dat zij ondergeschikt waren aan de islamitische heersers. Op de plek in Jeruzalem waar, volgens moslim-overlevering, de profeet Mohammed ten hemel steeg, liet kalief Abd el-Malik de huidige Rotskoepel bouwen. Na 1009 begon kalief Al-Hakim met het vervolgen van joodse vestigingen, met als gevolg een sterke afname van de joodse bevolking.

Lees meer

De Arabieren werden door de Turken verdreven, die vervolgens door de Egyptenaren als machthebbers werden opgevolgd. Aan het einde van de 11e eeuw werd op initiatief van de paus van Rome een kruistocht ondernomen naar het Heilige Land. De ridders veroverden in 1099 Palestina en richtten een ware slachting aan onder de mohammedaanse en joodse inwoners. Veel joodse overlevenden werden als slaven verkocht. In 1187 werden de kruisvaarders door sultan Saladin de Koerd, heerser over Egypte, verslagen en teruggedreven naar de kustvlakte aan de Middellandse Zee. Saladin stond het de joden toe om terug te keren naar Jeruzalem. Verschillende kruisvaarderstochten volgden, maar ten slotte werden de kruisvaarders definitief over de grens gejaagd door de mammelukken.