Het door de toenmalige Oostblokstaten matig bewapende leger van Israël sloeg de aanval af en dreef de binnendringende strijdkrachten, tijdens deze zogenaamde onafhankelijkheidsoorlog, over de grens. Het westelijk deel van Jeruzalem en de rest van Galilea werden bij het grondgebied van Israël gevoegd. Transjordanië (Jordanië) kreeg de westelijke Jordaanoever en Oost-Jeruzalem onder zijn bestuur en Egypte bezette de Gazastrook. Hiermede was de oprichting van een onafhankelijke Palestijnse staat, waarin het oorspronkelijke verdelingsplan van de Verenigde Naties voorzag, onmogelijk geworden. Daarmee ontstond gelijktijdig een groot probleem. Ca. 700.000 Arabieren waren tijdens deze oorlog het grondgebied van Israël ontvlucht. Zij hadden hun huizen en grondgebied verloren en kwamen voornamelijk in vluchtelingenkampen in Jordanië (inclusief de westelijke Jordaanoever), Libanon en de Gazastrook terecht. De ontevredenheid onder deze Arabieren was zeer groot. De nieuwe Israëlische regering bood aan om alle vluchtelingen te herhuisvesten. Dit voorstel werd echter van de hand gewezen, vooral onder druk van de Arabische staten. Zij definieerden het zionisme als een nieuwe westerse invasie van het Midden-Oosten. Israël stelde hier tegenover dat hun staat zou gaan functioneren als een soort van bruggehoofd voor westerse technologie, wetenschap en democratische vooruitgang in een economisch onderontwikkeld, semi-feodaal bestuurd gebied. Ondertussen gooide Israël zijn grenzen wijd open voor joodse immigranten. Binnen vijf jaar hadden de 650.000 joodse inwoners van het land ca. 1 miljoen nieuwkomers opgenomen, onder wie 600.000 joodse vluchtelingen uit Arabische landen, waar het leven voor hen ondraaglijk was geworden. Israël slaagde erin het land te veranderen van een verlaten woestijn tot een redelijk welvarende democratie.