Op het platteland staan de grandioze verandawoningen, verstopt tussen het suikerriet. Deze grote houten plantagehuizen met hun gewelfde daken, luifels, torentjes, ramen met luiken en romantische veranda’s vormden in de 18e en 19e eeuw het centrum van het plantersbestaan. De (vele) deuren en ramen waren zo geplaatst dat een briesje kon circuleren door het huis zodat het er altijd aangenaam koel was.

Vaak werd voor de bouw gebruikgemaakt van waardevolle houtsoorten zoals teak, mahonie of kamfer.  De mooie lambrequins (sierranden) langs de dakrand vormden het signatuur van de timmerman, ieder had een eigen patroon, Binnen stonden alle kamers met elkaar in verbinding en leidden deuren naar de verhoogde veranda. Deze liep vaak door langs de zijkanten van het huis en was de plek waar de bewoners samenkwamen en bezoek ontvingen. Bamboe rolgordijnen filterden de felle zon, luie stoelen en potten met planten maakten het tot beste plek van het huis.

Helaas teisteren ongedierte en vocht de houten gebouwen en het onderhoud ervan kost de huidige eigenaars een fortuin. Veel planterswoningen zijn al gesloopt om plaats te maken voor nieuwbouw, sommige zijn verkocht aan buitenlandse diplomaten en zakenmensen. Een enkel huis is omgetoverd tot museum. Mooie en voor publiek toegankelijke woningen zijn Euréka bij Moka, St. Aubin bij Souillac en Les Aubineaux bij Curepipe.

Woningbouw

Moderne woningen zijn rechthoekig en saai, ze moeten vooral zoveel mogelijk cycloonbestendig zijn. Bovendien ligt in menige stads- en dorps- tuin bouwpuin wat ook al niet bijdraagt aan een mooi straatbeeld. Ook in de hoofdstad laten projectontwikkelaars zich weinig gelegen liggen aan het historische stadsbeeld. Oudbouw moet wijken voor rechtlijnige nieuwbouw met veel beton en glas. Gelukkig is men onlangs begonnen met de restauratie van 18e-eeuwse huizen in Port Louis. Hopelijk blijven er een paar van die charmante oude stadswoningen behouden.