Voor de komst van de missionarissen vereerden de Samen natuurgoden als Bieggolmai, Tiermes en Leibolmai, de Goden van de wind, de donder en de jacht. Ook werd de natuur gezien als levend, bezield wezen. Aan dieren, bergen, of meren werden goddelijke krachten toegeschreven en konden worden vereerd. Opvallende rotsformaties of ‘seitastenen’ werden als offerplaats gebruikt. Veel van die heilige plaatsen zijn nog steeds zichtbaar in het landschap. Naast het rendier speelde vooral de beer een speciale rol in de Sami godsdienst en werd gezien als heilig dier. De jacht op de beer, het eten ervan ging gepaard met speciale ingewikkelde rituelen, zoals het begraven van alle botjes in de juiste volgorde, om te voorkomen dat de ziel van het dier wraak zou nemen op de mensen die hem hadden gedood.
De sjamaan of ‘noaide’ functioneerde als intermediair tussen de wereld van de mensen en die van de goden, en vroeg raad in moeilijke zaken. De trommel van opgespannen rendierhuid was een belangrijk instrument voor de sjamaan. Tijdens het zingen van ‘joiks’ en het slaan op de drum raakte de sjamaan in trance, de staat waarin hij de wereld van de goden binnen kon treden. Ook werd de trommel als instrument gebruikt om voorspellingen te doen. Op de trommel stonden afbeeldingen van mensen, goden en dieren; een soort wereldkaart van de mensen en de goden. Het christendom accepteerde de godsdienst van de Samen niet en probeerde hen actief te bekeren. Missionarissen zagen de sjamaan en zijn trommel als instrument van de duivel. Honderden traditionele Samitrommels werden in beslag genomen en verbrand, en diverse sjamanen terechtgesteld.