Direct na zijn onafhankelijkheid was Noorwegen er alles aangelegen om zich op de Europese kaart te zetten. Het land was relatief laat onafhankelijk geworden, lag perifeer en was weinig geïndustrialiseerd. De Noren zetten hard in op verbetering van de internationale handel. Ze exporteerden hout en visproducten en waren sterk in scheepvaart.

Hun aanzien steeg toen Roald Amundsen in 1911 als eerste mens de Zuidpool bereikte, een maand voor de Brit R.F. Scott. Een andere Noor, Fridtjof Nansen kreeg een hoge positie bij de Volkerenbond, waar Noorwegen lid van was, zette zich wereldwijd in voor het lot van vluchtelingen en won de Nobelprijs voor de Vrede (1922). In 1920 kwam Spitsbergen na internationale onderhandelingen onder Noors gezag en in 1929 volgde het arctische eiland Jan Mayen. Noorwegen verloor een arbitragezaak bij het Internationale Gerechtshof in Den Haag over de soevereiniteit van Groenland. Denemarken bleef heer en meester in Groenland.

Moeilijke jaren in Noorwegen

Noorwegen koerste, ondanks een lichte voorkeur voor Groot-Brittannië, op neutraal. Tijdens de Eerste Wereldoorlog koos het land geen partij, noch voor de Centralen, noch voor de Geallieerden. Na 1905 maakte de regering werk van de industrialisatie. De economie bloeide aanvankelijk. Buitenlandse bedrijven investeerden in Noorwegen, goedkope hydro-elektriciteit was in opkomst en de handel bracht voorspoed.

De depressie van de jaren twintig en dertig sloeg hard toe. Grote werkeloosheid, de sterk teruglopende handel en veel faillissementen waren het gevolg. De socialisten namen in 1928 voor het eerst deel aan de regering, zij het voor een zeer korte periode. Lange tijd voerde Noorwegen een terughoudende defensiepolitiek. Pas laat in de jaren dertig voerde de regering de uitgaven voor een effectievere krijgsmacht op. Maar toen was het eigenlijk al te laat.

De binnenlandse politiek werd in Noorwegen gekenmerkt door grote controverses tussen arbeiders en kapitaalbezitters en de boeren en stedelingen. Vanaf de 19e eeuw vertrokken veel Noren naar de VS, de armoede ontvluchtend. Er heerste sociale onrust onder de arbeiders en werkelozen. Stakingen waren aan de orde van de dag. In juni 1931 zette de regering zelfs het leger in tegen protesterende arbeiders bij Skiën. Vier jaar later sloten de werknemersbonden en werkgeversorganisaties een sociaal akkoord dat de basis legde voor een vruchtbare samenwerking zonder het uit de hand lopen van conflicten.