De organisatie, met alles wat daarbij behoorde, verslond net zoveel geld als de Tanzaniaanse begroting vermeldde voor een periode van vijf jaar. De inzet en het enthousiasme waren echter zeer groot en nog steeds hebben de Britten een bijnaam die op die periode terugziet: 'pinda’s'.

Het idee was goed, de plaatsen economisch juist gekozen, de inzet van de mensen boven alle twijfel verheven, maar helaas… Behalve dat de planning nogal wat te wensen overliet, bleek men met de zware machines niet te kunnen werken, ze stonden meer stil dan dat ze productief waren en de aanvoer van onderdelen liet lang op zich wachten.

Het belangrijkste probleem hadden de Britten echter niet in de hand, de aangewezen plaatsen waren klimatologisch ongeschikt voor de verbouw van pinda’s. Met wat meer organisatorisch inzicht hadden ze een kleine 200 miljoen USD (1946-1950) beter kunnen besteden.

De Tanzanianen hebben achteraf nog wel wát profijt gehad van de miljoeneninvestering. Nachingwea werd een belangrijk gebied voor de verbouw van granen (én wat oliehoudende gewassen!), Kongwa werd een gebied waar de veeteelt een grote vlucht nam en in de omgeving van Urambo wordt met veel succes tabak verbouwd.