De conquistadores hielden de Guanchen (overwonnen eilanders), in hun ogen minderwaardige heidenen, stevig onder de duim. Een deel van de Guanchen werd weggevoerd als slaaf. Degenen die achterbleven hadden weinig zeggenschap meer over hun leven. Hun land raakten ze kwijt aan de Spaanse adel, militairen en de kerk en velen bezweken aan Europese ziektes waartegen ze geen weerstand hadden. Wie verstandig was nam een Spaanse naam aan en accepteerde het katholieke geloof als enige ware. Dit gaf de eilanders enige bescherming binnen het strikte feodale systeem dat de Spanjaarden hun hadden opgelegd.

De Guanchencultuur ging snel op in de dominante Spaans-Canarische. Wat tot op de dag van vandaag bleef bestaan zijn het basis-voedsel gofio, bepaalde agrarische tradities en gereedschap, een paar feesten, muziek en dans, veel geografische en persoonlijke namen.

Ook enkele sporten en spelen zijn terug te voeren op het pre-Spaanse tijdperk, zoals juego del palo (stokgevecht) en lucha Canaria, een vorm van worstelen dat op alle Canarische Eilanden enorm populair is. Zelfs het kleinste dorp heeft een eigen worstelteam en kampioenen worden letterlijk en figuurlijk op handen gedragen.

De Spanjaarden van weleer zetten de geschreven geschiedenis geheel naar hun hand om zo de minder fraaie kanten van het koloniale tijdperk (slavernij, inquisitie) te verhullen. Pas in de loop van de twintigste eeuw kwam het onderzoek op gang naar de ‘ware’ historie van de Canarische Eilanden.