In de tweede helft van de vijftiende eeuw breidden de Hongaren, die toen onder leiding van Matthias Corvinus de dienst in het gebied uitmaakten, de burcht systematisch uit. Zo hoopten zij weerstand te kunnen bieden aan de steeds frequenter wordende veldtochten van de Turken. De uitbreidingen werden financieel ondersteund door de republiek Ragusa (Dubrovnik), die er immers ook belang bij had dat de Osmanen tegengehouden werden. Uiteindelijk viel in 1471 Pocitelj toch in handen van de Osmanen.

De nieuwe heersers bouwden de burcht verder uit, om zich tegen de Venetiërs die in Dalmatië nog steeds de touwtjes in handen hadden te kunnen beschermen. Pocitelj werd een echte stad, door de bouw van openbare gebouwen. De Šišman Ibrahim-paša moskee uit 1562 is opvallend door de uitzonderlijk hoge en rijk versierde minaret. De zestien meter hoge sahat kula (klokkentoren) uit de zeventiende eeuw is veel slanker dan vergelijkbare torens. De klok werd in 1917 door de Oostenrijkers omgesmolten ten behoeve van de wapenindustrie.

De han bood onderdak aan rondreizende kooplieden en hun paarden. De dieren verbleven in de grote ruimte in het midden, terwijl de handelaren sliepen in de kamertjes eromheen. Behalve een moskee liet Šišman Ibrahim-paša ook een medressa bouwen. In kleine lokalen met elk een eigen dakkoepel werd de kinderen het islamitische geloof bijgebracht. Net als de han en de medressa, is de hamam aan het eind van de zeventiende eeuw gebouwd. Ook dit gebouw heeft een voor de Osmaanse architectuur typerend koepeldak. Het water voor het badhuis werd met raderen uit de Neretva omhooggepompt.

Aan het eind van de zeventiende eeuw, werden de stadsmuren nogmaals uitgebreid en verstevigd, maar dat kon de Venetiërs in 1693 niet tegenhouden. Nog geen 25 jaar later viel Pocitelj weer in Turkse handen. Na die tijd werden er veel woonhuizen in Pocitelj bijgebouwd. Ook deze zijn bewaard gebleven of herbouwd. Niet alleen de oriëntaalse, maar ook de mediterrane invloed is er duidelijk aan af te zien. Het bekendste woonhuis is dat van de rijke familie Gavrankapetanovic, die het aan het eind van de achttiende eeuw liet bouwen. De stad verloor haar strategische betekenis, toen Oostenrijk-Hongarije in 1878 het bestuur overnam, en het kustgebied en de binnenlanden voor het eerst sinds vierhonderd jaar onder dezelfde heerser vielen.

In 1961 vestigde zich in het stadje een kunstenaarskolonie, die nog steeds actief is. In de laatste oorlog werd Pocitelj zwaar beschadigd door aanvallen van het leger van de Bosnische Kroaten. In 2002 werd de renovatie afgesloten en nu ligt het nationale cultuurmonument er weer prachtig bij. Pocitelj is absoluut een flinke omweg waard.

In het veel grotere Capljina, de hoofdplaats van de gemeente waartoe Pocitelj behoort, is niet zo veel te zien. De stad kreeg pas enige betekenis toen aan het eind van de negentiende eeuw een spoorwegverbinding met Mostar werd aangelegd. Op de velden rondom de stad wordt groente, fruit en tabak geteeld. Midden in de stad is een plein, dat wordt gedomineerd door een bronzen monument voor de Kroatische koning Tomislav.

Mogoreljo

Een kilometer ten zuiden van Capljina ligt de archeologische vindplaats Mogoreljo. Rond 1900 vonden archeologen resten van een landgoed uit de Romeinse tijd. Op de hoekpunten van de muren die de villa rustica omsloten hebben torens gestaan. Vanuit twee andere torens konden de beide ingangen bewaakt worden. Het complex bestond uit een hoofdgebouw met één verdieping en meerdere gebouwen voor de huisvesting van de arbeiders en de opslag van goederen. De vloer van het hoofdgebouw was met marmer bedekt en de wanden waren versierd met mozaïeken. De West-Goten, die aan het begin van de vijfde eeuw Herzegovina binnenvielen, vernietigden het hoofdgebouw. De andere gebouwen zijn nog te bekijken. In de zevende eeuw werd op het terrein van de villa rustica een christelijke basiliek gebouwd. Ook deze werd in de loop der eeuwen vernield.

Hutovo Blato

Een uitgestrekt moerasgebied is het laatste wat je tussen de droge bergen van Herzegovina zou verwachten. Toch is Hutovo Blato een van de grootste wetlands van de Balkan. De plassen worden gevoed door het kalksteenmassief Ostrvo en de grotendeels ondergrondse rivier Krupa. Vooral in het trekseizoen is het gebied essentieel voor vogels. Meer dan 240 soorten trekvogels en tientallen broedvogels worden regelmatig waargenomen. Het gebied doet aan de Biesbosch of de Oostvaardersplassen denken.

Midden in het park is een hotel en een informatiecentrum, dat goed staat aangegeven vanaf de hoofdweg van Capljina naar Metkovic. Daar kunt u ook rondvaarten boeken voor 40 KM per vier personen. De buitenboordmoter jaagt echter alle vogels weg en de gids/schipper is niet altijd even goed geïnformeerd. Als u van tevoren belt, heeft u kans dat er een deskundige gids die ook Engels spreekt geregeld kan worden. Er is ook een uitkijktoren, waar u voor 10 KM naartoe gebracht wordt. Voor kinderen is er een kort educatief wandelpad aangelegd. Zelf op verkenning uitgaan is lastig, vanwege het gebrek aan wandelpaden. Er loopt wel een karrenspoor om het gebied heen.