Manisa heeft onder de naam Magnesia ad Sipylus een lange geschiedenis achter de rug. In de 12e eeuw v.C. was Magnesia een centrum in het Lydische koninkrijk. De Lydiërs moesten in 546 v.C. de macht overgeven aan de Perzen. In 334 v.C. maakte Alexander de Grote een einde aan de Perzische heerschappij. In 190 v.C. vonden zware gevechten plaats met de Romeinen. De laatsten wonnen en schonken het veroverde gebied aan het kleine koninkrijk Pergamon. Daarna werd het rustig om Maganesia. Eind 14e eeuw kwam de stad in Osmaanse handen, waarvan nog veel gebouwen getuigen. Na de bevrijdingsoorlog van 1922 hebben wegtrekkende Grieken weliswaar erg veel vernield, maar er valt nog veel te bezichtigen.

Bezienswaardigheden Manisa

Uit de Lydische tijd is niets bewaard gebleven, uit de Osmaanse tijd des te meer. Omdat er zoveel is, worden alleen de belangrijkste bezienswaardigheden, die in het zuiden bij elkaar liggen van de stad, kort beschreven. Wanneer u de stad vanuit het westen binnenkomt, bereikt u na enige tijd de Izmir Caddesi. Bij het plein in deze straat ziet u aan de rechterkant de Muradiye Camii staan, het meest bijzondere monument van Manisa. Behalve een moskee staan op het Muradiye-complex ook een medrese en een imaret (gaarkeuken), die deel uitmaken van een külliye. De moskee en imaret (beide eind 16e eeuw) zijn van de hand van van Turkije's grootste architect, Sinan. De medrese werd er later die eeuw tussenin gezet. De moskee is aan de binnenzijde gedecoreerd met tegels uit Iznik en 19e-eeuws schilderwerk. Tijdens restauraties halverwege deze eeuw is geprobeerd zoveel mogelijk van de oorspronkelijke versieringen te herstellen. De mihrab toont stalactiet-motieven. De imaret, een u-vormig gebouw rond een vierkante binnenplaats, heeft typerende achthoekige luchtkokers op het dak. Vlakbij de Muradiye Camii staat een türbe.
De medrese en imaret van de Muradiye zijn thans in gebruik als Archeologisch en Ethnografisch Museum (dinsdag gesloten). Een mooie verzameling komt uit Sardes.
Ten zuiden van het Muradiye-complex ligt aan de voet van de Sipil Dagouverneur de Ulu Camii, die in 1366 op de fundamenten van een Byzantijns gebouw werd gezet. De bouwers gebruikten veel oud materiaal, wat aan de korinthische kapitelen te zien is. Op de binnenplaats van de aangrenzende medrese staat de türbe van Çelebi. In 1522 werden de Sultan Camii en een bijbehorende külliye gebouwd. Hier wordt het jaarlijkse Mesir Bayrami, een snoepfestival, gevierd (maart-april). Het Mesir-snoepje wordt bereid met 41 kruiden en zou helpen bij mentale zwakte, slangenbeten en pijn.

Een twee sterren-hotel en eenvoudiger accommodaties vangen de nog bescheiden stroom bezoekers op. Met Izmir wordt een frequente busverbinding onderhouden. Het busstation is aan de noordkant van de stad bij de autoweg Izmir - Istanbul, even voorbij de afslag naar Menemen. Het treinstation bevindt zich aan de noordoostrand van de stad, in het verlengde van de Cumhuriyet Caddesi. Met de dolmuş kunt u de verschillende delen van de stad bereiken. Het hoofdpostkantoor ligt in het midden van de stad, achter de hoofdas Izmir Caddesi - Cumhuriyet Caddesi.

Omgeving

Sandikkale is de naam van het Byzantijnse kasteel dat op de top van een heuvel ten zuiden van Manisa stond. Ten tijde van Saruhan werd het kasteel herbouwd, maar later werd het verwaarloosd. Het gedeeltelijk behouden kasteel ligt op ruim een uur lopen van de stad.

Ten zuiden van Manisa ligt het Sipil Dagi Milli Park met, behalve een mooie begroeiing, ook enkele warme bronnen. Cyclamen, papavers, kamille, bijzondere tulpen-variëteiten en andere bloemen zorgen voor een groot gedeelte van het jaar voor een verscheidenheid aan kleur. Er is een speciale kampeerplaats op het Atalani-plateau en er zijn huisjes te huur.