Deze trip kun je zelf met de auto doen, maar ook met een excursie, die bijna door alle reisbureaus wordt georganiseerd. Het is grotendeels een rit door het imposante Andesgebergte naar ruim 2700 m hoogte, waar een reusachtige stenen boog (een soort brug), Puente del Inca, op natuurlijke wijze is gevormd over de Río Las Cuevas. Je gaat er naartoe over de RN 7 via Lujan de Cuyo, Potrerillos en Uspallata. Je kunt terug via Uspallata over de RP 52 met zijn honderden bochten naar Villavicencio. Deze terugreis, die ik beschrijf, doe je niet met de excursie en is alleen met de auto te doen.

Langzaam maar zeker wordt het landschap na Luján de Cuyo bergachtig, dor en kaal. Daarna rijd je door El Valle de Potrerillos met ruige bergen om je heen van ruim 4000 m hoogte. Het volgende plaatsje, 10 km verder, Potrerillos ligt in een vallei bij een kunstmatig meer. Niet interessant voor een stop, De omgeving is wel een paradijs voor raftingliefhebbers.
De RN 7 komt uit bij het dorpje Uspallata, een aardig levendig stadje, want het centrum is juist op de kruising van de RN 7 en de RP 52. Hier vind je restaurantjes, er is een toeriseninformatie bureau en een behoorlijke supermarkt. Ook zijn er enkele goede hotels in de omtrek. 

Er zijn rondom dit stadje twee aardige bezienswaardigheden. Enkele kilometers noordelijker vind je Las Bóvedas, een historisch monument, waarvan men niet precies weet wat de functie ervan was. Maar men denkt dat het ovens waren, want kijk maar eens naar die drie grote bolvormige kappen. De bouwwerken zijn waarschijnlijk neergezet eind 18de eeuw door de Huarpe-indianen, onder leiding van jezuïeten. Tijdens de grote overtocht van generaal San Martín in 1817 over de Andes naar Chili werden ze in ieder geval gebruikt als ovens voor het vervaardigen van wapens. Je kunt ze bezoeken, want er is binnen een klein museum. 4 Elke dag open van 09-19 uur.

De andere bezienwaardigheid is minder bekend, maar zeker de moeite waard; Cerro de los Siete Colores. Deze berg ligt 8 km langs de RP 39. Meer beschrijf ik erover in het volgende hoofdstuk (zie pag. 000).

De rit gaat vervolgens door een immens ruig hooggebergte (bergtoppen boven de 5000 m) waar sommige rotsformaties prachtige gele en groene kleuren hebben. Dan kom je langs Villa los Penitentes, 60 km verder, een modern en bekend skioord, genoemd naar de imposante rotsformaties aldaar, want als je goed kijkt hebben ze de vormen van de kappen van monniken. Vandaar de naam, los Penintentes. Dit dorpje ontwikkelt zich snel tot een geliefd skioord voor de inwoners van Mendoza. Daar is in de zomermaanden niets van te zien!

Het is nu nog maar 6 km naar een wonderbaarlijk natuurverschijnsel: Puente del Inca. Je bent nu op hoogte van 2720 m en terplekke zie je een enorme, door de natuur gevormde, brug over de rivier Las Cuevas, 19 m hoog, 28 m breed en ruim 47 m lang. 

Doordat iets verderop thermale bronnen liggen, met een hoog zwavelgehalte, heeft de zwavel zich door de eeuwen heen opgestapeld in de vorm van een brug, mede ook door erosie, wind en lawines. Roestbruin, okergeel en donkerrood zijn de kleuren van deze brug met vele honderden druipstenen. Hier liep eens de Inca-route van Peru naar Chili.

Eronder staat een vervallen badhuis. Want zestig jaar geleden werd door een lawine het hotel verwoest waar dit badhuis onderdeel van was. Het bronwater stroomt nog steeds overvloedig langs de muren in de badkuipen. Je kunt helaas niet meer naar beneden om het te bekijken.  

De busonderneming Empresa Uspallata gaat 4x p/dag vanuit Mendoza naar Puente del Inca (3,5 uur). 

Hier is ook het vertrekpunt naar de hoogste berg van Zuid-Amerika, de Aconcagua (6959 m), en het gelijknamige provinciale park. De naam Aconcagua betekent in de Quechua-indianentaal ‘stenen wachttoren’. De Argentijnen noemen deze berg het dak van Zuid-Amerika. Met meerdere bergen van ruim 6000 m zie je hier de keizers van de natuur bijeen, een imponerend gezicht. Wanneer het helder weer is, heb je de indruk dat de Aconcagua niet ver weg is, maar het is toch nog ruim 40 km er vandaan. Een prachtig gezicht naar de berg heb je bij laguna Los Horcones, dat 2 km noordelijker van de weg (RN 7) ligt. Je ziet rechts langs de weg een informatie bureau en tevens de ingang van het park waar je een wandeling van een kleine 1,5 uur kunt maken, richting de languna. Het kan er flink waaien, maar toch is deze wandeling een aanrader!

Aan de andere kant van de weg (RN 7) ligt, Parque Provincial Volcán Tupungato. Het is een beschermd gebied rondom een gigantische vulkaan van 6820 m hoogt die wat weg heeft van de Matterhorn. Voor bergbeklimmers is deze berg een nieuwe uitdaging geworden. Het beste vertrekpunt is in het stadje Tupungato waar de gids Rómulo Nieto woont en tevens een hotelletje heeft: Hostería Don Rómulo (02622-488029). Hij organiseert een 12-daagse klim naar boven, maar ook verschillende paardrijtochten door het gebied.

Tupungato ligt ruim 50 km ten zuiden van Potrerillos aan de RP 89. De hostería is aan het begin van het dorp in Almte Brown 1200. Het stadje heeft een gezellige uitstraling met vreemd genoeg veel winkels die.... opblaasbare speelgoed dieren (orka's, vissen) en speelballonnen verkopen. Waarom? Er is geen meer of stand in de buurt!

Vanaf Puente del Inca kun je nog doorrijden naar Las Cuevas, 15 km verder, een nietszeggend grensplaatsje bij de Argentijnse grens. Daar staat op een hoogte van 3870 m bij de grens met Chili een groot Christusbeeld, El Cristo Redentor. Helaas, als het slecht weer is geweest of als er veel sneeuw ligt, dan is de weg er naartoe afgesloten. Je staat daar boven omringd door sneeuwtoppen precies tussen de borden ‘República Argentina’ en ‘Chile’. Als het weer goed is worden er vanuit Mendoza excursies georganiseerd naar dit beeld. Maar spectaculair is het niet! 

Het beeld is hier in 1904 neergezet bij de vrede die in 1902 getekend werd tussen Chili en Argentinië. Voor die tijd een fantastische prestatie. Het is alleen jammer, dat het daar wat ongelukkig staat tussen al die enorme bergtoppen want het wordt helemaal weggedrukt ook al is het 8 m hoog. 

Parque Provincial Aconcagua

De berg Aconcagua (6959 m) is de hoogste berg van Zuid Amerika, vrijwel aan de grens met Chili. Het hele gebied eromheen, zo’n 750 km², is beschermd gebied en heet: Parque Provincial Aconcagua. De Huarpe-indianen noemden deze berg, de stenen wachttoren. Zo imposant is deze berg. Pas in 1897 werd hij voor het eerst bedwongen door de Zwitser Mathias Siebringen. Toch is het voor de meeste ervaren bergbeklimmers een niet al te moeilijke berg. Het probleem is het acclimatiseren aan de hoogte en de ijzige kou. Er is een lijst met succesvolle beklimmingen en daar zie je b.v. dat in 1987 2 Italianen met hun mountainbikes de top hebben beklommen, of in 1997, toen 4 blinde klimmers de top hebben bereikt. Wel moet iedereen een permissie hebben (bij Centro de Visitantes vlak bij de ingang in Parque San Martín in Mendoza, open van 8-18 uur, in het weekend van 9-13 uur. Reken tussen de Usd $30 en $450). 

Bij Laguna Los Horcones zijn de parkwachters die daar je permissie vragen. Het park is open van 15 november tot 15 maart. 

De bekendste route is de Ruta Noroeste, die bij Plaza de Mulas begint. Je bent dan al op een hoogte van 4200 m. Je kunt over dit pad tot een hoogte van 5800 m komen. Daar staan refugio’s, waar je kunt overnachten. Bij Plaza de Mulas is een kleine goede hostería (de hoogste ter wereld!) waar je kunt eten, informatie krijgen en er is een tentenkamp. Je komt langs enorme gletsjers en je bent omringd door gigantische bergtoppen van bijna 6000 m. Na het Himalayagebergte zijn dit de hoogste toppen van de wereld. De moeilijkste, maar ook de mooiste route voor de klimmers is de Ruta Glaciar de los Polacos. Deze begint aan de andere kant van de Aconcagua. Pas in 1934 werd deze route voor het eerst bedwongen door een Poolse expeditie vandaar de naam los Polacos. Van Puente del Inca naar de eerste stop Confluencia (op 3500 m) is zeker een dag. Daarna naar Plaza de Mulas of Refugio Francia moet je ook een dag rekenen. 

In Mendoza zijn agentschappen die tochten organiseren door dit gebied, wat zeker aan te bevelen is. Aymará Turismo (420-5304), 9 de Julio 1023.

Terug naar Mendoza via la Ruta de los Caracoles 

(de weg met de vele bochten) 

Bij de terugreis neem je vanaf Uspallata een andere mooie weg, nl. de RP 52 die je langs Hotel Villavicencio naar Mendoza terugbrengt, deze wordt ook wel de weg met de honderden bochten genoemd (Ruta de los Caracoles). Want na Uspallata daal je langzaam weer af, via ontelbare haarspeldbochtjes, volgens mijn gids wel 365! Het wordt een spectaculaire rit. Want het lijkt wel of de hele omgeving van het Andesgebergte één groot openluchtmuseum van natuurschoon is. Allereerst kom je na Uspallata langs de Cerro de los Siete Colores een enorme rotsformatie met verschillende kleuren, die de ouderdom van de berg aanduiden. Die in Purmamarca is imposanter! 

Verderop liggen verspreid allerlei versteende boomstammen, ook wel het bos van Darwin (Bosque Darwin) genoemd, want hier kwam Darwin in 1835 en ontdekte dit versteende bos (het waren Araucariabomen) met fossielen van miljoenen jaren oud. Er staat (rechts van de weg) zelfs een plakkaat met zijn naam erop.

Daarna rijd je door een ruig gebied dat Quebrada Del Toro wordt genoemd, en je moet zeker stoppen bij El Balcón (staat aangegeven). 

Het is een aparte rotsformatie met een enorme diepe kloof en als je al niet duizelig bent van al die bochten word je het nu wel! 

Termas de Villavicencio is wat spawater bij ons is. Overal waar je een spa bestelt in Argentinië, krijg je een flesje van Termas de Villavicencio. Langzaam dalend ga je dit plaatje van de fles in werkelijkheid zien. Wat je afgebeeld ziet op het etiket is het Gran Hotel de Villavicencio. Het ligt daar prachtig, puur natuur, tussen de bergen en rondom het hotel zijn pijnbomen en grote tuinen. Helaas is het hotel nog steeds gesloten, maar de tuinen rondom dit hotel zijn wel open. Gran Hotel de Villavicencio werd gebouwd rond 1940 en was jarenlang een luxehotel voor mensen die naar de geneeskrachtige bronnen kwamen. Het heeft een beetje qua bouw een Alpenuitstraling. Maar zoals bij vele prestigieuze hotels toentertijd in Argentinië moesten zij ook op een gegeven moment hun deuren sluiten. 

Het Franse zuivelbedrijf Danone (van de yoghurt) het heeft dit hotel opgekocht en nu wordt er vertelt, dat in de toekomst Danone dit hotel (men denkt in 2013?) weer open wil stellen. Iets naar beneden is een aardige confitería met een terras en omringd door pijnbomen. Op een gegeven moment zie je aan de RP 52 richting Mendoza de bronwaterfabriek van Termas de Villavicencio.