In de 16e eeuw waren alle sporen van eerdere missies naar China verdwenen. De nestorianen van de 7e eeuw en de katholieke monniken van de 13e en de 14e eeuw waren in de vergetelheid geraakt, en de weinige priesters die tot het land werden toegela-ten werden genegeerd of, erger nog, gestraft wegens hun bekeringsarbeid.

Ricci, die via de Portugese enclave Macau naar Guangzhou kwam, besefte dat hij de Chinese taal en gebruiken zou moeten be-studeren wilde hij enig succes hebben bij de verbreiding van het evangelie. Hij schoor ook zijn hoofd om er net zo uit te zien als een boeddhistische monnik, in de hoop dat dit andere bezwaren tegen zijn prediking uit de weg zou ruimen.

In 1589 trok hij, na bijna tien jaar lang weinig bijval te hebben gekregen voor zijn kennis en beschrijvingen van de vooruitgang in het Westen – dat door de Chinezen in vergelijking met henzelf als grotendeels barbaars werd beschouwd –, langzaam naar het noorden om zijn werk voort te zetten. Inmiddels had hij de rol van Confucius’ leer in de -Chinese maatschappij naar waarde leren schatten, en hij verwisselde zijn boeddhistische pij voor die van een confucianist. Ook was hij zo pragmatisch om te opperen dat de oude riten niet onverenigbaar waren met de verering van de christelijke God.

Tegen 1599 had hij zich in Nanjing gevestigd en bracht de Chinezen in kennis met de westerse wiskunde, astronomie en geografie. Velen vonden zijn beschrijvingen van Euclides en andere belangrijke figuren verwarrend, maar iedereen werd geïntrigeerd door wat deze (naar men dacht) barbaarse vreemdeling wist en probeerde te onderwijzen.

Misschien wel zijn grootste prestatie lag in de cartografie. Vooral deze verbaasde de keizer van de Ming, die in januari 1601 uit-eindelijk -toestemde hem te ontvangen. Eerdere kaarten van Zheng He’s ontdekkingsreizen hadden niet in dezelfde mate de omvang en het aantal van de andere rijken van de wereld laten zien, noch de ligging van China ten opzichte daarvan. De keizer vroeg Ricci onmiddellijk een kopie van de Grote Kaart van Tienduizend Landen voor het paleis te maken.

Nu het hem was toegestaan in Beijing te verblijven, gebruikte Ricci zijn positie om de christelijke leer te verbreiden. De keizer kreeg beelden van Jezus en de Heilige Maagd en een crucifix, alsook een luidende klok om de aandacht van de ernst van de andere geschenken af te leiden. Ricci schreef een aantal korte traktaten, in het Chinees en aangepast aan de Chinese smaak, over de christelijke moraal en leerstellingen. Zijn Ware Leer van de Heer van de Hemel (Tianzhu shiyi) verwierf invloed en werd nog jaren na zijn dood door andere missionarissen gebruikt.