Noormannen (nordmenn), mannen van het Noorden, zo heetten in die tijd alle inwoners van de Scandinavische streken. Groepjes nordmenn onttrokken zich aan het feodale boerenleven van het binnenland waar arme boeren belastingen betaalden aan rivaliserende edelen, en zochten hun heil op zee. Ze noemden zich vikingen en vormden een nieuwe klasse van krijgers ter zee. De drakars waren met 40 tot 50 roeiers onwaarschijnlijk snel en wendbaar en hadden een geringe diepgang waardoor de zeevaarders er ver mee de rivieren op konden varen. Zo bereikten ze met duizenden Parijs, Hamburg en de Kaspische Zee.

Dapper waren de mannen zeker: onder leiding van Erik de Rode en Leif Eriksson waagden ze zich tot ver op de Atlantische Oceaan waarbij ze IJsland en Groenland koloniseerden en zelfs sporen achterlieten in Noord-Amerika. Op sommige plaatsen zoals in Noord-Engeland, op de Britse eilanden en in Normandie verbleven de noormannen langer, sommigen permanent. Ze stichtten er nederzettingen en dreven er handel of verhuurden zich als soldaat. In hun kielzog arriveerden Deense kolonisten van wie velen nooit meer weggingen.

In het hedendaagse Denemarken zijn nog vele sporen uit het vikingentijdperk te vinden waaronder stokoude begraafplaatsen, forten en resten van schepen. Tal van Deense musea zijn gewijd aan deze periode.