Toon nooit grote geldbedragen in het openbaar. Voor gewone betalingen kan men het best een aparte portemonnaie gebruiken waarin slechts een kleine hoeveelheid geld bewaard wordt. Het overige geld en andere waardepapieren die u onderweg meeneemt kunnen beter opgeborgen worden in een voor zakkenrollers moeilijk bereikbare geldbuidel of speciaal opbergzakje, vastgemaakt aan de binnenkant van een kledingstuk. Indien uw hotel beschikt over een veilige safe kunt u daar uw paspoort, vliegticket en dergelijke deponeren. Als u van plan bent een meerdaagse rondreis te maken en vervolgens weer terugkeert in eenzelfde hotel kunt u meestal een deel van de bagage daar achterlaten voor een geringe vergoeding per dag. In het algemeen is het van belang het aantal afzonderlijke bagagestukken zo veel mogelijk te beperken.

Het meeslepen van verscheidene reistassen is niet alleen lastig tijdens het reizen per openbaar vervoer maar men stelt zich bovendien extra kwetsbaar op. Na een taxirit moet u de chauffeur pas betalen nadat eerst al uw bagage is uitgeladen. Tijdens lange busreizen worden grote bagagestukken vaak in een speciale bagageruimte of ook wel boven op het dak geplaatst. Zorg er voor dat uw meest waardevolle en eventueel breekbare reisbenodigdheden zich niet bij deze bagage bevinden. Fotoapparatuur kan het best worden meegenomen in een niet te opzichtige schoudertas met (zo nodig zelfgemaakte) vakindeling.

Loop ’s avonds niet door slecht verlichte achterafstraten, zeker niet als u vlak daarvoor alcohol heeft genuttigd. Geweldsmisdrijven waarbij toeristen het slachtoffer zijn komen gelukkig relatief weinig voor. Voor het geval u te maken zou krijgen met een overval verweer u dan niet. Leven en gezondheid zijn belangrijker dan een eventueel verlies van geld en bagage.

Het komt nu en dan voor dat toeristen door onbekende Filipino’s op een vriendelijke manier bejegend worden waarbij dan het uiteindelijke doel is de buitenlander(s) op een slinkse manier te bestelen. Zo is het al verscheidene malen voorgekomen dat toeristen uitgenodigd werden een drankje te nuttigen waarin een slaapmiddel was opgelost en achteraf totaal berooid ontwaakten. Wees dus beducht op dit soort mogelijkheden al moet nadrukkelijk gesteld worden dat de hartelijkheid van de meeste Filipino’s ten opzichte van buitenlanders wel echt gemeend is. De gastvrijheid van plattelandsbewoners is soms zelfs verbluffend, vooral gezien hun meestal beperkte financiële mogelijkheden.

Een probleem apart vormt de nationale politieke en sociale onrust. Al vele jaren lang vinden er her en der in de archipel regelmatig schermutselingen plaats tussen het regeringsleger en guerrillastrijders. Behalve het officiële regeringsleger zijn in de strijd tegen de opstandelingen ook talloze bewapende burgerwachten (‘vigilantes’ of ‘waakzamen’) ingezet. In 1996 is er een vredesovereenkomst gesloten tussen de regering en het Moro National Liberation Front, een van de belangrijkste verzetsbewegingen. Sindsdien is niettemin in sommige gebieden nog sprake geweest van guerrilla-activiteiten waarbij radicale splintergroeperingen (o.a. Moro Islamitic Liberation Front) betrokken waren.

Vooralsnog doet men er als toerist het verstandigst aan de meest kritieke gebieden te mijden. Tot deze gebieden moeten met name de volgende streken gerekend worden: de provincie Kalinga-Apayao en het gebied van de Cagayan-vallei op Luzon, het oostelijk deel van Samar, het binnenland van Negros, delen van Mindanao (vooral rond Cotabato City en Lake Lanao) en delen van de Sulu-archipel (inclusief Basilan).

In de genoemde gebieden van Mindanao was er in 2008 na een relatief rustige periode weer sprake van een aantal bloedige confrontaties tussen het leger en MILF (Moro Islamitic Liberation Front).