Het verschil tussen een nationaal park en een wildreservaat heeft minder met de dieren te maken dan met de bevolking. Bij het uitzetten van de nationale parken werden bewoners uit het gebied naar elders overgebracht, waardoor ze de gronden die ze jaren bewerkt hadden, gebieden die ze eeuwen bewoond hadden, moesten verlaten. Dat ze daar niet blij mee waren valt te billijken. De regering heeft toen besloten dat ze in de wildreservaten mochten blijven wonen en hun vee er mocht grazen. Ze zijn zelfs bevoegd op wilde dieren te schieten als zij of hun vee bedreigd worden. Verder worden de bewoners, indien enigszins mogelijk, ingezet bij het onderhoud van de wildgebieden, de controle op het wild en de jacht op stropers. Het zijn in meerderheid door de bewoners afgedwongen beslissingen: wie kent het gebied zo goed als degenen die er generaties lang woonden? Om hen zo dicht mogelijk bij het oorspronkelijke gebied van bewoning te houden, grenzen veel wildreservaten aan nationale parken. Om de verwarring nog iets groter te maken kent men in Kenia ook nog een tussenvorm tussen N.P. en W.R., men spreekt dan over nationaal reservaat (N.R.). Dat valt onder dezelfde restricties als een N.P. maar wordt beheerd als een W.R. Geleidelijk aan worden gebieden die ooit aangewezen werden als wildreservaat veranderd in nationaal reservaat.

Een ander onderscheid betreft namelijk het beheer. Een N.P. en een N.R. staan onder beheer van Kenya Wildlife Service (KWS), het toezicht op een W.R. is in handen van lokale bestuurders, meestal eveneens onder regie van het KWS. Daarom kan het KWF u ook informatie verstrekken omtrent het W.R. waarover u nadere inlichtingen wilt hebben, in elk geval zullen ze u kunnen doorverwijzen naar de juiste instantie. Ten slotte ligt er nog een verschil op het financiële vlak. De opbrengsten van de parken vloeien naar de centrale overheid, de lokale overheden profiteren van de opbrengsten van de reservaten die een deel afdragen aan het KWS, afhankelijk van diens inbreng.

In de beschrijvingen zal veel gesproken worden over ‘parken’ of ‘reservaten’, met uitzondering van plaatsen waar de officiële naam genoemd wordt of daar waar het de duidelijkheid in de hand werkt.

Ook de nationale parken en reservaten die aan en in de oceaan gelegen zijn (marines) vallen onder restricties. Het is echter toegestaan om erin te zwemmen, te zeilen, te snorkelen of te duiken. Op bepaalde plaatsen mag zelfs gewaterskied worden. Dit is echter zeer sterk afhankelijk van het gebied. De controle hierop heeft men vereenvoudigd door voor elke boot die zich binnen het gebied bevindt en anders wordt aangedreven dan door handkracht of wind, een vergunning voor dat gebied verplicht te stellen.

Net als bij de nationale parken en wildreservaten die zich op het vasteland bevinden wordt in en onder water onderscheid gemaakt. Het is de bevolking toegestaan om in de reservaten te vissen om in hun levensonderhoud te voorzien.

Een aantal streken is inmiddels aangewezen als aandachtsgebied. Ze hebben (nog) geen officiële status als park of reservaat, maar zijn toch van groot belang in verband met de natuur of bepaalde dieren die daar leven. Vaak is het verboden om ze te betreden, hoewel u op verzoek meestal wel weer een bezoek kunt brengen aan het gebied, zij het onder begeleiding. Ze worden sanctuaries genoemd, vrijplaatsen waar de dieren in alle rust kunnen bestaan, waar de flora zich in alle rust kan ontwikkelen.

Het overgrote deel van de parken mag alleen per auto bezocht worden, lopen is verboden met uitzondering van enkele parken en een paar aangewezen gebieden. Meestal blijft begeleiding door een gewapende parkwachter verplicht. Hoewel het niet altijd verplicht is, is het aan te bevelen om een gids mee te nemen. Een begeleide safari geeft over het algemeen meer plezier en informatie. De gidsen kennen de parken en weten over het algemeen de beste plaatsen om maximaal te kunnen genieten. Let er wel op dat u gebruikmaakt van de diensten van een erkende touroperator of gids. Het aanbod is groot, Kenia is waar het om de ontvangst van buitenlandse gasten gaat, zeer goed geoutilleerd.

Voor de parken dient u een toegangsprijs te betalen per etmaal. Blijft u in het park overnachten, dan wordt hiervoor veelal een extra bijdrage berekend. Er moet betaald worden in harde valuta, hetgeen in Kenia betekent dat u in USD moet betalen, doorgaans wordt ook de euro geaccepteerd. Let echter op de koers! Dat geldt ook voor de toegang tot de parken en reservaten. Voor een toegangsbewijs moet u rekenen op een bedrag van ongeveer 25 tot 30 USD per persoon per etmaal. De toegangsprijs kan per park verschillen. Voor drukbezochte parken wordt een hogere toegangsprijs berekend dan voor parken die minder in de belangstelling staan.

De prijzen worden van overheidswege vastgesteld, met uitzondering van die voor het betreden van Masai Mara en Samburu, Buffalo Springs en Shaba N.R. Wilt u overnachten dan komt er, zoals opgemerkt, meestal een bedrag bij. De hoogte van dat bedrag is afhankelijk van de soort accommodatie, maar het kan oplopen tot 150 tot 200 USD per overnachting. Er bestaan kinderkortingen, doorgaans betaalt een kind 5 tot 10 USD per etmaal. Voor de auto moet ook betaald worden, terwijl de gidsen, dragers en koks u eveneens per dag een bedrag in rekening zullen brengen. Als u een park per vliegtuig bezoekt krijgt u te maken met landingsrechten.

Informatie over de parken, plattegronden, e.d., maar ook (afwijkende) regels, openings- of sluitingstijden, worden bij de receptie meegedeeld, zijn daar aangeplakt of worden u ter hand gesteld. U kunt nooit een beroep doen op onwetendheid. Bij een bezoek aan een park is er maar één persoon aansprakelijk... inderdaad: de bezoeker.