Tegenwoordig is het vooral het verschil tussen stad en platteland wat de bevolkingsstructuur in de Auvergne bepaalt. Er zijn maar weinig vruchtbare gronden en de industriële ontwikkeling rond de kleine steden is te gering voor een groeiende bevolking. Het gevolg is dat velen het platteland verlaten en hun geluk zoeken in grote steden als Lyon en Parijs, een proces dat al sinds de industrialisatie gaande is en dat versterkt werd na het sluiten van de kolenmijnen. De stadswijk Bougnat in Parijs noemt men wel het 'tweede Auvergne', omdat hier zoveel mensen vanuit de Auvergne naar toe trokken. De inwoners van Cantal trokken in groten getale naar Parijs, de inwoners van Haute-Loire zochten een nieuwe toekomst in de industriële centra in het Rhônedal en in steden als Lyon en Saint-Étienne. Ook het groeiende belang van het toerisme in de Auvergne heeft dit proces niet kunnen stoppen. Er is nog steeds sprake van een leegloop in de plattelandskernen. Het is dan ook geen wonder dat veel Belgen en Nederlanders hier voor betrekkelijk weinig geld een tweede huis kunnen kopen. Dit stuitte aanvankelijk op weerstand van de plaatselijke bevolking, maar de laatste jaren is het begrip tussen deze twee groepen gegroeid: de autochtonen accepteren steeds meer het vertrek van hun kinderen als onontkoombaar; de allochtonen integreren in de plaatselijke samenleving en doen in toenemende mate hun inkopen bij plaatselijke ondernemers. In het algemeen is de plattelandsbevolking in denken en gedrag conservatiever dan de bevolking in steden als Clermont-Ferrand en Lyon.

De plaatselijke tradities hebben zich in de Auvergne altijd kunnen handhaven dankzij de geografische verscheidenheid van het gebied. De vele bergen en dalen bemoeilijkten het binnenlandse verkeer. Dit in tegenstelling tot het Rhônedal, waar de culturen uit het zuiden en het noorden zich konden vermengen met plaatselijke culturen. Gemeenschappelijk hebben zij het rooms-katholieke geloof, al neemt ook in de steden de ontkerkelijking hand over hand toe. Tradities en oude gebruiken komen tot leven tijdens feesten en festivals en tijdens marktdagen en bedevaarten. Veel feesten hebben een religieuze oorsprong, waarbij vaak Maria in het middelpunt van de verering staat.

Onderwijs

Frankrijk heeft een eenvormig onderwijssysteem, met als voordeel dat het onderwijs in principe voor iedereen gelijk is. De staat geeft algemene richtlijnen, waaraan de kwaliteit van het onderwijs minimaal moet voldoen. Sinds 1986 worden de leermiddelen en de salarissen van het onderwijzend personeel betaald door de bestuurlijke regio's. Het verschuiven van de verantwoordelijkheid voor het onderwijs van Parijs naar de regio's is een eerste stap naar een meer gedecentraliseerde staatsvorm. Het bijzonder onderwijs krijgt vooral vorm in rooms-katholieke scholen. Veel peuters bezoeken na hun tweede verjaardag een crèche of peuterspeelzaal (jardin d'enfants). De meeste kinderen gaan na hun derde of vierde verjaardag naar de kleuterschool. Als een kind zes jaar wordt, moet het verplicht naar de basisschool. Het blijft hier tot het 11 jaar wordt, daarna gaat het naar het voortgezet onderwijs. Dit voortgezet onderwijs (Lycée) is de eerste vier jaar voor de meesten gelijk en wordt het collége genoemd. Op 15-jarige leeftijd kan de leerling uit twee driejarige richtingen kiezen, met een academische en een vakgerichte variant. Via de academische richting kan men doorstromen naar de universiteit. Het toekomstige topkader bezoekt de Grandes Écoles. Dit zijn prestigieuze scholen die zich vooral richten op het bedrijfsleven. Er staat een universiteiten in Clermont-Ferrand.