Ook op Fuerteventura is een flink aantal buitenlanders min of meer permanent neergestreken. Zij zijn afkomstig van het Spaanse vasteland, uit andere Europese landen (vooral Britten, Duitsers en Scandinaviërs) en uit Zuid-Amerika (vooral Colombianen). Zij komen om te werken of om na hun pensionering te genieten van de ‘eeuwige lente’. 

Nog slechts eenderde van de vaste inwoners komt oorspronkelijk van het eiland. Ongeveer 60% van deze Majoreros zoals de bevolking zich noemt is jonger dan 35 jaar. Zij hebben bijna allemaal Normandische, Spaanse en/of Noord-Afrikaanse voorouders.

Bootvluchtelingen

Niet in de demografische cijfers opgenomen zijn de (illegale) gastarbeiders, afkomstig uit Oost-Europa en Azië. Daarnaast worden de eilanden de laatste jaren overspoeld door West-Afrikaanse vluchtelingen. In de hoop Europa ‘via de achterdeur’ te bereiken wagen wekelijks tientallen, soms honderden mensen vanuit Mauritanië en Senegal in gammele bootjes de gevaarlijke overtocht naar de Canarische Eilanden, voornamelijk Tenerife en Gran Canaria. Slechts tweederde haalt levend de overkant.

Deze bootvluchtelingen (ze worden tijdelijk ondergebracht in opvangkampen) bezorgen de Canarische overheid veel hoofdbrekens. De meesten worden gerepatrieerd of belanden op het vasteland van Spanje. Lanzarote en Fuerteventura liggen sinds 2002 buiten de route van de bootvluchtelingen nadat een verdrag met Marokko werd gesloten en de kust daar strenger bewaakt wordt.