Heel ruig is het zuidwesten en westen van het eiland waar de invloed van de mens gering is. Smalle weggetjes, soms alleen te voet begaanbaar, leiden door verlaten natuurgebieden naar afgelegen stranden waar alleen in de weekenden sprake is van enige ‘drukte’.

Een groot contrast met het zinderende zuiden vormt het vochtige, groene noorden van het eiland. Wandelaars en vakantiegangers die niet (alleen) voor het strand komen hebben dit gebied ontdekt. Er komen steeds meer landelijke accommodaties in deze regio en de Canarische overheid promoot het als ‘bike and hike’- paradijs.

Midden op het eiland ligt de Cumbre, een berggebied met daarin prominent de top van de Pico de las Nieves (1949 m), de hoogste berg. Van hieruit waaieren zo’n 25 diep uitgesleten barrancos (ravijnen) uit in de richting van de kust. Dankzij de afvoer van regenwater door deze barrancos, zijn het uitermate groene en vruchtbare gebieden, wat goed te zien is aan de vele tomaten- en bananenplantages.

Dankzij de grote hoogteverschillen kan Gran Canaria profiteren van waterenergie. Op enkele plaatsen in de ravijnen zijn stuwdammen gebouwd met daarachter een stuwmeer, gevoed door een paar bergrivieren. Niet alleen zijn de dammen belangrijk voor de zoetwater- en elektriciteitsvoorziening, ze liggen vaak ook nog eens schitterend in landschappelijk bezienswaardige gebieden.