Maar dat duurde niet lang, want in de jaren zeventig met de oude Perón en daarna de militaire dictatuur werd de filmindustrie meer een goedkoop amusementsbedrijf en verlieten tal van cineasten het land. Met de terugkeer van de democratie in 1983 herleefde de filmindustrie weer. In de laatste tiental jaren kwamen Fernando Solanas, Maria Luisa Bemberg en Luis Puenzo in de internationale belangstelling met hun films. Denk maar eens aan El Exilio de Gardel (1987) van Solanas of aan La Historia Oficial van Luis Puenzo. Deze laatste kreeg een Oscar in 1986 voor de beste buitenlandse film. De bekende actrice Norma Aleandro (1936) heeft al vele internationale prijzen gewonnen.

Sinds een tiental jaren gaat het erg goed met de Argentijnse filmindustrie, mede door de economische vooruitgang in de jaren negentig. Alleen al in Buenos Aires zijn meer dan 30 filmscholen! Op internationale filmfestivals in Amerika en Europa staat de Argentijnse film hoog genoteerd. In 1998 oogstte het sociaaldrama Pizza, Birra, Faso internationaal veel succes van de regisseur Adrian Caetano. Maar ook Valentin (2002) van Agresti en El Hijo de la Novia (2001) van Juan Campanella hadden veel succes. Vooral regisseur Alejandro Agresti, die lange tijd in Nederland heeft gewoond, staat internationaal hoog aangeschreven. Met Boda Secreta (Secret Wedding) kreeg hij 1989 een Gouden Kalf.

Op het prestigieuze filmfestival van Mar del Plata won in 2007 de Argentijnse film M van Nicolás Prividera de eerste prijs. Het was voor deze jonge regiseur (1970) zijn eerste film en is het verhaal van zijn zoektocht naar zijn moeder, die in 1976 tijdens de dictatuur op het departement van de vader van Máxima werkte en plotseling verdween.