Vroeger was dat ook officieel het geval. In de Joegoslavische tijd werd de taal Servo-Kroatisch of Kroato-Servisch genoemd en in het grootste deel van het land gesproken. De Kroaten en Bosnjakken gebruikten het Latijnse schrift en de Serven zowel het Latijnse als het cyrillische. Natuurlijk waren er dialect-verschillen, maar die liepen veelal niet gelijk met de grenzen tussen de deelstaten. Met de opkomst van het nationalisme werden de verschillen die er waren benadrukt en nieuwe verschillen uitgevonden. In de praktijk groeien Servisch en Kroatisch dan ook steeds verder uiteen. Dat neemt niet weg dat een Serviër en een Kroaat elkaar probleemloos kunnen verstaan. We kunnen kortom spreken van één taal met drie namen. Inwoners van Bosnië zelf spreken vaak van ‘onze taal’ (naš jezik). Om niemand voor de borst te stoten kan de toerist het beste de term ‘uw/jullie’ taal (vaš jezik) gebruiken.

Het meest omstreden is nog dat de Bosnjakken historisch gezien een eigen taal of dialect zouden hebben. Hun variant lijkt erg op de Kroatische, maar bevat enkele van oorsprong Turkse of Arabische woorden die in Kroatië niet gebruikt worden. In een goed en niet-politiek Kroatisch of Servo-Kroatisch woordenboek zijn die woorden vaak wel te vinden. In de Republika Srpska zult u veel op-schriften, waaronder bewegwijzering, in het cyrillisch aantreffen. Ze zijn daarin consequenter dan de Serven in Servië zelf.

Het Servo-Kroatisch of Servisch/Kroatisch/Bosnisch, zoals de taal nu meestal door westerse taalwetenschappers genoemd wordt, hoort net als Sloveens, Macedonisch en Bulgaars tot de Zuid-Slavische taalgroep. Het verschil met bijvoorbeeld Bulgaars is te vergelijken met het verschil tussen Nederlands en Duits.