De binnenlandse politiek werd tot 1923 bepaald door Alexandâr Stamboliiski, de leider van de Agrarische Unie, een links-republikeinse partij, die in die jaren de grootste politieke partij in het land was. De Communistische Partij Bulgarije was weliswaar reeds opgericht, maar nog van betrekkelijk geringe betekenis. Nét als in vroeger dagen maakten de boeren de dienst uit.

Het land werd geregeerd door koning Boris III en er werd alles in het werk gesteld om de economische schade te herstellen, maar vooral om de honger te bestrijden. Grote bedrijven werden onteigend en grootgrondbezitters moesten hun landerijen afstaan. Terreur vierde hoogtij in het land. Onder de steeds groter wordende invloed van de Communistische Partij en de weigering van de koning om met hen samen te werken zag de Interne Macedonische Revolutionaire Organisatie (IMRO), die terug wilde naar een Groot-Bulgarije, kans om haar invloed sterk uit te breiden.

Alexander Cankov werd door middel van een coup de nieuwe leider van Bulgarije, Stamboliiski werd aan de kant gezet. Cankov bleek een gruwelijke hekel te hebben aan alles wat met het communisme te maken had. Zowel de Communistische Partij als de Agrarische Unie werden verboden. Dat bracht beide partijen tot elkaar in het Verenigd Front. De machtsgreep die het Front in 1923 deed met steun vanuit Moskou, mislukte en er ontstond van twee zijden een terreurgolf die tot arrestaties, gevolgd door executies en veel bloedvergieten leidde. Ook het koningshuis ontkwam daar niet aan getuige een aanslag op koning Boris III in 1925.