Maar hun huid is ook hun ongeluk. De vezel heeft een dikte van een vijfde van die van een mensenhaar en werd door de Perzen “shahtoosh” (pashmina), “koning van de wol”, genoemd; sjaals en dassen van dit haar gelden al meer dan een eeuw als de warmste ter wereld.

De populariteit van shahtoosh leidde tot een grootscheepse slachting onder de antilopen: hun aantallen zakten van ca. een miljoen omstreeks 1900 tot minder dan 75.000 in het midden van de jaren 1990, toen milieuactivisten er bij regeringen op aandrongen een internationaal verbod op de handel in deze stof in te stellen. Helaas worden in delen van Tibet nog altijd Tibetaanse antilopen gestroopt en worden de huiden naar het politiek instabiele Kashmir gesmokkeld om te worden verwerkt. Totdat de betrokken regeringen gaan samenwerken en de stroperij en smokkel gezamenlijk gaan aanpakken, is het beste wat kan worden gedaan het voorkomen van internationale transporten.

Intussen zijn geleerden bezig geweest andere dieren met even fijne wol te fokken, en recente berichten suggereren dat de genen van een geit uit de Ngari-prefectuur in Tibet misschien de redding van de antilope kunnen betekenen.