Tijdens de Napoleontische oorlogen koos Denemarken de zijde van Frankrijk. De Britten, de vaste opponenten van Napoleon, keerden zich tegen Denemarken. Toen Napoleon de Slag bij Leipzig (1813) verloor, werd de druk op Denemarken opgevoerd om de banden met Frankrijk door te snijden. De Zweden, die streden aan de zijde van Pruisen en Engeland, zagen hun kans schoon.

De Deense koning moest Noorwegen aan Zweden afstaan. Noorwegen zou een nieuwe unie met Zweden gaan vormen. De Noren zagen dit echter niet zitten en de Deense prins Christian Frederik probeerde dit te verhinderen. Hij riep een grondwetgevende vergadering bijeen in Eidsvoll (75 km ten noorden van Oslo). Hier namen de Noorse vertegenwoordigers een nieuwe grondwet aan op 17 mei 1814, tot op vandaag een nationale feestdag in Noorwegen. De Zweden dwongen de Noren echter in een korte veldtocht op de knieën.

Christian Frederik verliet het land, de Zweden erkenden de grondwet van Eidsvoll en de autonome status van Noorwegen. Het Noorse parlement, het Storting, erkende koning Karl XIV Johan van Zweden als koning. Noorwegen kreeg een eigen vlag, een nationale bank en tot bepaalde hoogte het recht op een eigen binnenlandse politiek. Zweden voerde echter het buitenlands beleid voor Noorwegen. De Karl Johan Gate, de centrale straat in Oslo die naar het koninklijk paleis loopt, herinnert aan de eerste vorst, die Zweden en Noorwegen in een personele unie regeerde.

De Noren willen meer autonomie

In het midden van de 19e eeuw ging het land economisch sterk vooruit. De Noorse handelsvloot groeide, de uitvoer nam toe. De band met Zweden ging knellen. De Noren wilden meer democratie, het Storting wenste dat de regering verantwoording aflegde in het parlement. De Zweedse koning stemde hier lange tijd niet mee in. De eerste politieke partij werd in 1884 opgericht.

De roep om onafhankelijkheid nam toe. Noorwegen wilde consulaten in het buitenland ter ondersteuning van zijn handelsvloot. Zweden weigerde. Deze kwestie liep hoog op. Het Storting trok het initiatief naar zich toe en verklaarde dat de Zweedse koning geen koning meer was van Noorwegen.

Tijdens een referendum in augustus 1905 bleek een overgrote meerderheid van de Noren voor opheffing van de unie en voor onafhankelijkheid. Een gewelddadig treffen werd op het laatste moment voorkomen. De buitenlandse mogendheden zetten Zweden onder druk om Noorwegen los te laten. De Zweedse koning accepteerde de situatie. 7 juni is Onafhankelijkheidsdag, de dag waarop het land in 1905 zijn onafhankelijkheid uitriep.