In de 12e eeuw bereikte het Noorse koninkrijk een hoogtepunt. Finnmark kwam onder Noorse invloed, het koninkrijk bezat gebieden overzee en ook naar het oosten toe volgde uitbreiding van het territoir. Rond 1300 telde Noorwegen ongeveer 400.000 zielen. In de 14e eeuw begon het verval. De Duitse Hanzesteden verwierven zich een grote macht in de Noorse economie. Vanuit Bergen beheersten zij de Noorse import en export. De opbrengsten vloeiden veelal naar het buitenland.

De schaarse landbouwgrond in Noorwegen raakte langzaam uitgeput door intensief gebruik, veel boeren verlieten hun boerderijen. De Noorse economie zakte geleidelijk in tijdens de Late Middeleeuwen. De koninklijke Yngling-dynastie stierf in de mannelijke lijn uit. De pest, binnengekomen via een Brits schip dat aanmeerde in Bergen, decimeerde de bevolking met de helft. De Noorse adel verdween zowat van het toneel.

Noorwegen overvleugeld door de buurlanden

De buurlanden van Noorwegen bleken Noorwegen langzamerhand te overvleugelen. De Noorse koning Håkon VI Magnusson trouwde de Deense prinses Margrete. Hun zoon Olav zou zowel koning van Denemarken als Noorwegen worden. Hij kwam in 1380 op de Noorse troon. Deze personele unie duurde tot 1814. Na de dood van Olav IV in 1387 zorgde Margrete er voor dat haar familielid Erik van Pommeren op de troon van beide landen kwam. Achter de schermen hield Margrete het bestuur stevig in handen. Zij viel Zweden aan, zette de Zweedse koning af en dwong in 1397 het Verdrag van Kalmar af.

Door dit verdrag kwamen Denemarken, Zweden en Noorwegen onder één koning. Omdat Noorwegen weinig edelen en een zwak bestuursstelsel had, kon het zich in tegenstelling tot Zweden, niet onttrekken aan deze Scandinavische unie. De bestuursfuncties werden overgeheveld naar Kopenhagen, waar de koning zetelde. Noorwegen raakte gemarginaliseerd en verdween als zelfstandig koninkrijk. De Deense koning Christian III besloot in 1536 Noorwegen te behandelen als elk ander Deens gewest en niet meer als zelfstandig koninkrijk.