Het leven van Jean-Jacques Rousseau ging niet over rozen. Nadat zijn moeder in het kraambed was gestorven, werd hij geadopteerd door een oom en tante. Op 13-jarige leeftijd werd hij onder het gezag geplaatst van een doodgraver. Dit was te veel voor hem en 3 jaar later liep hij weg, het avontuur tegemoet. Jean-Jacques Rousseau had geluk, want hij kwam in dienst van de rijke madame Louise de Warens. Hij werd niet alleen haar werknemer, maar ook een trouwe vriend. Zij zou zijn leven en latere werk sterk beïnvloeden. Toen Jean-Jacques 42 was vertrok hij naar Parijs waar hij zijn geld verdiende als componist en politiek secretaris. Bovendien raakte hij bevriend met de Franse filosoof Denis Diderot. In de jaren die volgden schreef hij een groot aantal werken die hem beroemd zouden maken. Zijn opvatting dat de mens verpest was door de beschaving en dat de mens dus terug moest keren naar zijn natuurlijke oorsprong schoot velen in het verkeerde keelgat. De filosoof Voltaire verachtte hem om deze opvatting. De strijd van Jean-Jacques Rousseau voor burgerlijke vrijheden vormde één van de pijlers voor de latere Franse Revolutie. Hij was van mening dat de meerderheid van een bevolking over politieke zaken moest kunnen beslissen; bovendien verafschuwde hij de absolute macht van de staat en de kerk. Uiteraard leverde hem dit veel vijanden op en hij werd gedwongen de wijk te nemen naar eerst Pruisen en later Engeland. Opmerkelijk was de grote aandacht die Jean-Jacques Rousseau aan opvoedingsvraagstukken gaf in zijn werken; zijn turbulente jeugd heeft hier ongetwijfeld een rol bij gespeeld. Met deze geschriften beïnvloedde hij bekende pedagogen. In 1768 keerde hij onder een andere naam (Renou) terug naar Frankrijk en schreef hij het autobiografische werk Confessions. Hierin vertelde hij over zijn leven en beschreef hij de intens emotionele en morele conflicten in zijn leven. Het prachtige boek werd pas in 1778 uitgegeven, vier jaar na zijn dood.