Al vanaf het eerste contact met de Europeanen werden leden van de oorspronkelijke bevolking van de Canarische Eilanden door ronselaars als slaaf verkocht. De sterke, stevig gebouwde mannen en vrouwen brachten op de slavenmarkten van Noord-Afrika, Sevilla en Valencia een goede prijs op. Sommige van hen, of hun nakomelingen, keerden later terug naar de eilanden, met een nieuwe naam en een nieuw geloof.

De belangstelling van Europa voor de strategisch gelegen eilanden was gewekt – vooral de twee grote zeevarende naties Spanje en Portugal hadden hun zinnen erop gezet. Een Italiaan en een Fransman waren hen echter voor. De Genuaanse admiraal Lancelotto Malocello liet in 1313 een wachttoren bouwen op Lanzarote, dreef enige tijd handel met de bevolking en gaf het eiland zijn naam. In zijn kielzog volgden handelaren en missionarissen uit Genua en Majorca.

Decennia later werden Lanzarote en Fuerteventura in respectievelijk 1402 en 1405 bezet door de Normandische edelman en ontdekkingsreiziger Jean de Bethencourt, zijn metgezel en militair aanvoerder Gadifer de la Salle plus 63 manschappen. In hun gezelschap bevonden zich ook een priester: bekering van de eilanders tot het christendom vormde de legitimatie van de bezetting. De eilanden El Hierro en La Gomera volgden niet veel later.

Pogingen van De Bethencourt om, gesteund door het Castilliaanse koningshuis én met zegen van de paus de overige drie eilanden (Tenerife, Gran Canaria en La Palma) te bezetten mislukten echter, het verzet was daar te groot.