Langs de kust van Arrecife loopt een aantrekkelijke paseo, een wandelpromenade die een afwisselende blik op de zee en de stad biedt. Ook als je ervan houdt te ‘verdwalen’ in een netwerk van straatjes en steegjes met winkeltjes en cafés dan zul je Arrecife best leuk vinden. Hoogbouw wordt net als op de rest van het eiland in Arrecife zoveel mogelijk geweerd. De inwoners (ongeveer de helft van de eilandbevolking woont in de hoofdstad) zijn dan ook best te spreken over hun stad.

Arrecife mag dan geen elegante stad zijn, lawaaierig, druk en minder schoon dan de rest van het eiland, velen vinden haar onpretentieuze karakter juist sympathiek. Je hebt er in ieder geval wel het gevoel echt op Lanzarote te zijn, iets wat je in de badplaatsen wel eens neigt te vergeten. Bezoek Arrecife als het even kan in de ochtend of in de vroege avond want ’s ?middags is het er uitgestorven.

Geschiedenis van Arrecife

Arrecife ontstond rond het vissersdorp San Ginés en dankt zijn naam aan de rotseilandjes die voor de kust liggen. Arrecife betekent letterlijk rif of klif. Het is een jonge hoofdstad. Pas 150 jaar geleden nam het deze rol over van Teguise, dat tot dan toe een veilige toevlucht bood voor vijandelijke invallen. Dankzij de bloei van het scheepvaartverkeer werd Arrecife een plaats van betekenis en fungeert het nu als het zakelijke en administratieve centrum van Lanzarote.

Om het eiland te verdedigen werden er destijds twee forten gebouwd, Castillo de San Gabriél (1574-1599) en Castillo de San José (1776). Beide staan er nog. Puerto de Naos aan de noordkant van de stad is de thuishaven van een van de grootste vissersvloten van Spanje. De visindustrie vormt de belangrijkste bron van inkomsten van de stadsbewoners. Nog verder naar het noorden ligt de containerhaven Los Mármoles, waar in de 16e, 17e en 18e eeuw piraten aan land kwamen. Hier vertrekken nu de schepen naar Spanje en de andere Canarische eilanden. Deze haven wordt ook ingericht voor de gemiddeld twintig cruiseschepen die Lanzarote maandelijks aandoen.

Wandeling Arrecife

Dankzij de inspanningen van César Manrique werd de waterkant met promenade het aantrekkelijkste deel van de stad. Parallel aan de promenade loopt een drukke weg met daaraan het postkantoor, restaurants en een paar mooie historische panden. Ook autoverhuurders en de reisbureaus waar je vluchten en boottochten naar andere eilanden kunt boeken zijn hier gevestigd. 

Begin de wandeling bij het mooie witte strand Playa del Reducto en loop in oostelijke richting. Je ziet meteen het door César Manrique verfoeide Gran Hotel, het hoogste gebouw van Lanzarote en het enige wat duidelijk te onderscheiden is vanuit de lucht. Manrique was zo verontwaardigd over de komst ervan dat men daarna nooit meer aan hoogbouw begonnen is.

Vervolgens passeer je het Parque de las Islas Canarias, in het voorjaar het kloppend hart van de carnavalsviering. De promenade wordt nu even ruw onderbroken door Club Nautico maar gaat daarachter gewoon verder. Verderop staat de grote muziektent met onderin (niet aangegeven) een vestiging van het toeristenbureau.

Via de historische Puente de las Bolas (Bollenbrug, 1599) of de dam ernaast kunnen voetgangers oversteken naar het rotseilandje Islote de los Ingleses met daarop Castillo de San Gabriél. De oorspronkelijke constructie van deze compacte vesting was van hout maar deze bleek niet bestand tegen aanvallen van Afrikaanse piraten. In 1592 werd de huidige versie gebouwd. Vanaf het dak heb je een mooi uitzicht over de stad en de oceaan. De twee versleten kanonnen die de toegang tot het fort flankeren zijn afkomstig van de Bateria del Río, de Spaanse artilleriebasis waar Manrique later zijn Mirador del Río creëerde. Het Archeologisch museum dat in het fort gevestigd is, is voor onbepaalde tijd gesloten.

Terug op de oever zie je aan de overkant van de weg het begin van de Calle León y Castillo, in de volksmond Calle Real, de grote autovrije winkelstraat van Arrecife die dwars door het centrum loopt. Er staan een paar bomen in het midden maar de vergelijking met de Ramblas in Barcelona die soms gemaakt wordt is wel een beetje te veel eer. Er zijn banken, parfumerieën en allerlei lokale kleding- en schoenenwinkels te vinden maar ook vestigingen van internationale modeketens zoals Mango en Zara.

Popcorn- en crêpeverkopers slijten hun waren en in de zijstraten zitten de nodige cafés en restaurantjes. Aan het begin van de calle staat aan de rechterkant het aparte, betegelde gebouw van de Cabildo Insular en een paar andere mooie panden. Hierachter vind je de San Ginés-kerk, gewijd aan de patroonheilige van Arrecife. Deze oudste kerk van Lanzarote werd in de 17e eeuw volledig herbouwd en kreeg er twee eeuwen later de klokkentoren bij. De toren is vanuit de hele stad te zien.

De kerk staat op een aantrekkelijk pleintje met bomen, in augustus middelpunt van het San Ginés-festival. Binnenin de kerk een mix van stijlen. Er is een mooi houten plafond in mudejar-stijl en barokke heiligenbeelden van onder andere San Ginés en de Virgen del Rosaro. Deze zijn gemaakt in Cuba. Vlakbij liggen de markthallen waar in de ochtend vis, groenten en fruit worden aangeboden (ma. t/m za., 7-12 uur).

Aan het einde van de winkelstraat ligt rechts het warenhuis Centro Commercial Atlantida met onderin een grote supermarkt en aan de achterkant een bioscoop (Spaans nagesynchroniseerde films). Daar bereik je ook het lieflijke Charco de San Ginés, de binnenbaai in het hart van de stad waar vissersbootjes dobberen in het glinsterende water. Dit is de nieuwe ‘hotspot’.van Arrecife met terrassen en tapasbars in oude visserswoningen waar het later op de avond erg gezellig wordt. Rondom het water loopt een breed voetpad en er zijn bruggetjes zodat je er helemaal omheen kunt lopen.

Heb je nog genoeg energie loop dan verder (of neem een taxi) naar het 18e-eeuwse Castillo de San José bij de Los Mármoles-haven, twee kilometer verder noordwaarts. Ter verdediging van de haven werd tussen 1776 en 1779 het fort gebouwd, enigszins verheven boven de stad. Het fort is in een halve cirkel gebouwd van degelijk basaltsteen in opdracht van de Spaanse koning Carlos III en verkeert in goede conditie. Het was mede bedoeld als werkverschaffing voor de bevolking in een periode van werkloosheid en armoede na de Timanfaya-erupties. Daarom werd het ook wel Fortaleza del Hambre (Hongerfort) genoemd.

De binnenvertrekken, verdeeld over twee etages, zijn onverwacht elegant, met ruime hallen en zijkamers waar vroeger de munitie opgeslagen lag, twee beeldschone trappen van lavastenen en vloeren met patronen van verschillende steensoorten. Een uitermate geschikte omgeving voor het kleine maar prestigieuze Museo Internacional de Arte Contemporáneo (MIAC, Museum van internationale hedendaagse kunst), een van de geesteskinderen van César Manrique. Manrique wist het stadsbestuur ervan te overtuigen dat het fort geschikt was voor deze nieuwe functie en sprokkelde, terwijl het gebouw een complete restauratie onderging, zelf de collectie bijeen. Dit door onder andere zijn eigen schilderijen te ruilen voor die van anderen. Er zijn tijdelijke exposities en een permanente collectie met abstracte schilderijen van Picasso, Miró en Tápies, sculpturen van Pancho Lasso, surrealistisch werk van Oscar Domínguez en werken van andere Spaanse kunstenaars van na 1950.

Veel mensen bezoeken het kasteel echter vanwege het stijlvolle restaurant. Met zorg heeft Manrique hiervoor alle details van het interieur (voornamelijk in zwart) uitgezocht. Jammer dat het grote panoramaraam niet alleen zicht biedt op zee maar ook op stapels containers. Neem even een kijkje in de toiletten, heel apart! Het museum, Tel: 928 812 321 is dagelijks geopend van 11 tot 21 uur. De toegang is gratis. Ook het restaurant is dagelijks geopend: 13-15.45 uur en 19.30-23 uur; de bar van 11 tot 24 uur. Het restaurant is ook buitenom te bereiken.