Deze opgraving ligt 25 km ten noorden van Tikal. In 1916 ontdekte Sylvanus Morley dit terrein en gaf het de naam Uaxactún met behulp van de woorden uaxac (acht) en tun (steen), nadat hij een stèle had gevonden die een datum droeg uit de 8e cyclus van de Maya-kalender, namelijk 327 na Chr. Andere stèles dragen dateringen tot 639 na Chr. Tijdens de opgravingen die tussen 1926 en 1931 plaatsvonden, ontdekte men huizen met kamers en stenen bedden. Tevens werden muurschilderingen aangetroffen en vond men gaten voor palen in een van de vroegere bouwlagen die aangeven dat de basis van de tempel eens bedekt was met houten huizen. Uaxactún is ouder dan Tikal en de bouwstijl is anders; de hoogste tempel is slechts 8 m. De tempels en paleizen vormen 8 groepen bouwwerken die dicht bij elkaar aan weerszijden van een landingsstrook liggen en door gepleisterde straten met elkaar verbonden zijn. Aangezien de architectuur van de Maya’s vaak met astronomie te maken had, vermoedt men dat groep E ten oosten van de landingsstrook een observatorium was want vanaf piramide E VII kun je de zon op zien komen boven de tegenoverliggende meest noordelijke tempel op de dag van de zomerzonnestilstand en boven de meest zuidelijke tempel op de dag van de winterzonnestilstand. In deze piramide werd een monument uit de formatieve periode gevonden dat helemaal gaaf gebleven is, ondanks dat er later overheen gebouwd is. Het stamt uit de vroege formatieve periode en is versierd met achttien monumentale maskers die ook in Tikal gevonden zijn. Alle bouwwerken in Uaxactún zijn ongerestaureerd en bestaan vaak uit met vegetatie begroeide heuvels.