Het stadje, El Calafate ligt 310 km ten westen van Río Gallegos vlak aan de rand van het Andesgebergte en Chili. Het is de poort naar het beroemde nationale park Los Glaciares, een van de bezienswaardigheden in Argentinië die je niet mag overslaan. Het stadje telt 8000 inwoners en is zo’n gezellig aan-de-rand-van-de-berg-stadje, zoals je er veel in wintersportgebieden ziet. Het is goed ingesprongen op het toerisme, maar niet goedkoop. Logisch, want alles moet van ver komen en in die enkele maanden dat er toeristen komen is dat hun grootste bron van inkomsten.

In de omtrek groeit niets, wat goed te zien is als je hier met de bus van Río Gallegos over de Patagonische vlakte aankomt. Het is eigenlijk een fascinerende rit van bijna vier uur over de oneindige vlaktes, die geheel gevormd zijn door erosie en wind, en bedekt zijn met kleine heesters en steppegras dat zich zo ver uitstrekt als het oog kan zien. Alleen schapen, af en toe een verloren estancia en een enkele heuvel onderbreken dit bijzondere monotone uitzicht. El Calafate ligt aan arroyo (riviertje) Calafate, in een dal met veel bomen en groen bij een enorm meer, Lago Argentino. Sinds de devaluatie van de peso in 2002 is het stadje enorm gegroeid, want de toeristen komen nu in groten getale. Vergeleken bij mijn eerste bezoek halverwege de jaren tachtig is er veel gebouwd, het ene hotel na de andere en is er een modern vliegveld aangelegd. Maar gelukkig is de sfeer nog steeds hetzelfde gebleven.

Het gebied rondom El Calafate is één groot natuurmuseum. Wandelaars, bergbeklimmers en natuurliefhebbers zijn de bezoekers van dit imposante museum. Maar het overgrote deel komt voor het gletsjerspektakel. Niet voor niets heeft het van de Unesco de erkenning gekregen als ‘Werelderfgoed’.

De stad is bijna 80 jaar oud (gesticht in 1927) en telt maar één belangrijke straat Av. del Libertador. Hier vind je de belangrijkste reisbureaus, restaurants en winkels. Het is ook een van de weinig geasfalteerde straten. Tussen half december en half maart is hier het hoogseizoen en dan is werkelijk alles volgeboekt. Hospedajes of de dure hotels kunnen nog wel eens plaats hebben.

De geschiedenis van de stad is te zien in Museo Regional El Calafate aan de Av. del Libertador 575, maar niet echt interessant. Je kunt je afvragen wat mensen hebben bewogen om zich hier tachtig jaar geleden te vestigen. Een van de eerste estancia’s, Santa Anita, in dit gebied kun je op weg naar de gletsjer Perito Moreno nog bewonderen.

Wat ik je wel aanraad is Centro de Interpretación Histórico, een particulier initiatief over de historie van Patagonië. Van de eerste bewoners (zo’n 1.000 jaar geleden) tot begin 20ste eeuw wanneer de emigranten komen. Heel duidelijk opgezet in een aangename sfeer van authentieke indianenmuziek en mate drinken. Op de hoek van Av. Brown en Guido Bonarelli. Elke dag open van 10-20 uur.

Na 18 uur komt het leven in El Calafate op gang en als het zonnig weer is (al met 15 °C) komen zelfs de terrasjes te voorschijn. De meeste winkels zijn zeker tot 22 uur open en door de lange dagen (de zon gaat pas laat onder) is het vooral op Av. del Libertador gezellig vertoeven. Dan kun je ‘s avonds flaneren over de vernieuwde Costanera met de ondergaande zon en Lago Argentino voor je. Maar o wee als er een straffe wind opsteekt dan zijn de avonden erg fris en de straten uitgestorven.

Een leuke wandeling is naar Laguna Nimez net buiten het stadje. Je treft daar zwartnekzwanen, flamingo’s, eenden en vele soorten vogels. Als je Calle E. Bustillo uitloopt en bij Los Gauchos links afslaat en dan het bruggetje over zie je vanzelf de bordjes en is het niet ver meer.

Lago Argentino

Dit enorme gletsjermeer waaraan El Calafate ligt, werd in 1873 bij toeval ontdekt door luitenant Feilberg. Hij werd bij de monding van de Río Santa Cruz, zo’n 250 km ten noorden van Río Gallegos, met enkele manschappen erop uitgestuurd om de oorsprong van deze rivier te ontdekken. Het was een enorm karwei, niet alleen omdat de rivier 350 km lang is, maar grote stukken waren vrijwel onbevaarbaar. Met de boot op de schouders over de rotsen en door struiken bereikten ze bijna de oorsprong. Want Feilberg dacht dat ze bij het reeds ontdekte Lago Viedma waren aangekomen. Hij wilde al terugkeren toen zij enorme dreunen hoorden alsof er hoge golven op de kust sloegen. Dát moest de bron van de Río Santa Cruz zijn, hadden hij en zijn manschappen begrepen. Wat ze niet wisten was dat het lawaai afkomstig was van een honderden meters verderop gelegen gletsjer. Dit was de gletsjer Perito Moreno, die genoemd zou worden naar zijn ontdekker Francisco Perito Moreno, vier jaar later in 1877. In dit turkooiskleurige meer zagen ze daarna tot hun grote verbazing ijsblokken met diepblauwe kleuren.

Lago Argentino, het grootste van Argentinië, heeft een oppervlakte van 1560 km2 en is op sommige plaatsen zo’n 1000 m diep. Het heeft de vorm van een bovenlichaam met twee armen en zo worden die ook genoemd, nl. Brazo Norte (noorderarm), die van de gletsjer Upsala komt, en de Brazo Sur (de zuiderarm), waar de gletsjer Perito Moreno op uitkomt. Op sombere dagen lijkt het alsof het meer licht geeft. Deskundigen noemen het ‘gletsjermelk’. Hierdoor kan het meer een sprookjesachtige kleur aannemen. Het fijne gruis van de stenen, dat meegesleurd wordt met de gletsjer valt niet meteen op de bodem van het meer. Dit fosforiet is zo licht dat het meestal op het water blijft drijven.